Μετά από προτροπή της κεφαλής της εφημερίδας, έχω την τιμή να σας αναγγείλω της έναρξη του κονταροχτυπήματος στην γκιόστρα του blog μας, η δεσποσύνη έχει ήδη αφήσει το μαντήλι της να πέσει στην εκρού άμμο της αρένας. Κάθε κοντοτιέρος είναι ευπρόσδεκτος να παλέψει για το δάφνινο στεφάνι και ίσως να κερδίσει και μία δεσποσύνη. Ο διαγωνισμός περιλαμβάνει ποιήματα ερωτικά, απελπισμένα και απεγνωσμένα, δημοσιευμένα ως σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση και θα συνεχιστεί μέχρι τελικής πτώσεως, ή μέχρι το τέλος του Απρίλη.
Σύμφωνα με πρόταση της αρχισυνταξίας, αβαντάζ θα έχουν τα κύκνεια άσματα.
Χαίρομαι για τις σύντομες αποφάσεις μας, κι ας μη συμμετείχα σε αυτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης παρατηρώ πως είμαστε πολύ εποχιακοί. Η 21η Μαρτίου πέρασε και η Άνοιξη αρχίζει και μας ερεθίζει. Όμως, μια και είμαστε οι χάλιες που είμαστε, δίνουμε το γνωστό μελαγχολικό μας τόνο στον έρωτα.
Δεν θα μιλήσω για τις αρχές του οπιονισμού αυτή τη φορά (μια και σας είναι πάνω-κάτω και λανθασμένα γνωστές).
Αγαπάτε αλλήλους. Εστέ ευδαίμονες υπό τούτου συμβάντος.
Ότι είπε ο από πάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα σας δώσω και την ιδέα.
Μόνος, με το αυτοκίνητο ακινητοποιημένο ανάμεσα σε δύο πολιτείες των ΗΠΑ. η κοντινότερη απέχει 200χλμ. Χτυπάει ξαφνικά το κινητό, το σηκώνει.
"γεια σας, είμαι ο δικηγόρος της γυναίκας σας... Σας πήρα για να σας ανακοινώσω πως έχει γίνει αίτηση διαζυγίου από μέρους της" κλείνει το κινητό.
Ξαναχτυπάει το κινητό, το σηκώνει: "γεια σας, καλούμε από την πυροσβεστική, είστε ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας στην οδό Townsend τον αριθμό 37", "ναι είμαι, είναι το πατρικό μου" απαντάει μουδιασμένος. "λειπόμαστε αλλά κάηκε χθες το βράδυ καθώς ένα καλώδιο της ΔΕΗ (ποιητική αδεία) έπεσε πάνω στην αυλή σας... δεν καταφέραμε να σβήσουμε τη φωτιά εγκαίρως, λυπουμαστε..." κλείνει το κινητό.
αρχίζει να περπατάει προς την κοντινότερη πολιτεία. ένα αυτοκίνητο έρχεται με φόρα και τον χτυπάει. τον παρατάει ματωμένο στην άσφαλτο, με σπασμένα παϊδια. Βάζει με αργές κινήσεις το κινητό του από την τσέπη. πάει να πάρει τηλέφωνο κάποιο νοσοκομείο να τον μαζέψει:
"το υπόλοιπο του χρόνου ομιλίας σας έχει εξαντληθεί. πατήστε 1 για να ανανεώσετε τον χρόνο ομιλίας σας..."
Γράψτε ένα ποίημα για τον καημένο αμερικανό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω την δεσποσύνη με το ξανθό ντεκαπάζ και την κουρτίνα νούμερο 5. Επίσης θέλω ταξίδι στις μπαχάμες για δύο: εμένα και το σκύλο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλω γυναίκες γύρω μου πολλές
και υπηρέτες με ομοιόμορφες στολές
και μια κουρσάρα με έναν οδηγό
και έναν αράπη με φτερό...
τέλος αν είναι πολλά όλα αυτά τα δώρα και δεν μπορείτε να μου τα στείλετε μέσο e-mail μπορείτε να μου τα φέρεται σπίτι.
επίσης αν θεωρείτε πως είναι μεγάλο το έπαθλο που ζητάω για ένα λυπημένο ποίημα μπορώ μετά χαράς να σας γράψω και δεύτερο...
Ως προς την ψηφοφορία, άσχετα με το τι ψήφισα, θα προτιμούσα περισσότερο από ΟΛΑ, δηλαδή περισσότερες σελίδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να είστε αρκετά ανοιχτόμυαλοι και να δεχτείτε το όπλο μου για τον πρώτο γύρο του κονταροχτυπήματος. Στο κάτω-κάτω... μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. 8 εικόνες ίσον 8.000 λέξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε που περιλαμβάνονται 5 αφιερωμένα έργα, τα οποία σας καλώ να βρείτε μέσα στις εικόνες.
Ένα κώλυμα υπάρχει... οι εικόνες δεν είναι δικιές μου, απλά τις αφιερώνω στους εμπνευστές!
1ον Έρως αίσθημα ανύπαρκτον.-
ΑπάντησηΔιαγραφή2ον Λατρευτέ Μοντεχρήστο με συγκίνησες πολύ! Σνιφ κλαψ λυγμ κλαψ σνιφ λυγμ λυγμ
3ον Προτιμώ τις ταυρομαχίες. Βεβαία, ο Ελ Πεπολδο δε ταυρομαχεί πια.
Υ.Γ.: Εγώ θα κάνω τη γυναίκα του ταύρου Αμαλασούνθα και το Λενιώ τη γυναίκα του Ελ Πεπόλδο, Κονσουέλα.
Υ.Γ.2ον : ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΜΕΝΗ!!! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΛΕΓΕ ΟΤΙ ΘΕΣ!
Ένα αστέρι πέφτει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια εύχεται να πέσω μαζί του.
Κι εγώ γατζώνομαι από τη μύτη της.
Γιατί;
Γιατί δεν υπάρχει πάτος.
Το καζάνι του κάτω κόσμου με περιμένει.
Αλλά δεν φεύγω.
Δεν αφήνω την ευκαιρία να είμαι μαζί της.
Αυτή πατάει πάνω στο τίποτα.
Στο γερό τίποτα.
Κι εγώ κρατιέμαι απ' αυτήν.
Μέχρι να ισορροπήσω ή να πέσω.
Κι εγώ σ' ένα γερό τίποτα.
Μόνο που πρέπει να είναι πιο γερό.
Κάποτε καταφέρνει να αφήσω τη μύτη της.
Και να μην την ξαναδώ στα μάτια μου.
Παίζω τον τελευταίο άσσο από το σκισμένο μανίκι μου.
Το παλιό χαρτί.
"Σε περίπτωση κινδύνου, βάλτε το στην πρίζα."
Το χαρτί του πάγου.
Και της φωτιάς.
Της μίζερης ευτυχίας.
Αυτό χτίζει τον τοίχο γύρω μου,
και μετά γύρω της.
Ο τοίχος μου ηλεκτροφόρος.
Ο δικός της κλείνει.
Παρακαλώ να βγω από τους τοίχους.
Δεν βγαίνω.
Γίνομαι ένα με τον τοίχο.
Βγαίνω.
Τώρα είναι κι εγώ ηλεκτρική πηγή.
Έλκω ότι θέλω.
Εκτός από αυτήν.
Που νικά τους τοίχους της,
αλλά ποτέ δεν βγαίνει.
Κάνω την τελευταία προσπάθεια να μην βρεθώ στο καζάνι.
Αν το παλιό χαρτί δεν μπορεί,
τότε δεν μπορεί κανείς.
Με την ελπίδα
η μίζερη ευτυχία να είναι ο δρόμος,
όχι ο στόχος.
Εντελβάϊς και κανέλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γέλιο μιας κοπέλας,
στις όχθες του Εβόρα.
Ένα καϊκι στο Βόσπορο,
ατελές κάδρο ενός νεαρού ζωγράφου.
Η ζωή μου είναι ένας ωκεανός γεμάτος Νεφέλες.
Η αγορά του Μαρακές.
Η ασθενής ανάσα του κόσμου.
Μία μεγάλη παρένθεση,
σαν την ανάγκη του παιδιού της γωνίας να πετάξει.
Ανάμεσα στα σύννεφα,
αγγίζει τα άστρα με τα ακροδάχτυλά της.
Η ζωή μου είναι το μαγικό κόλπο που σκαρφίστηκε ένας τσαρλατάνος.
Το δάκρυ που θα στεγνώσει στο μάγουλο,
κρύβοντας την ύπαρξή του.
Μία ασπρόμαυρη φωτογραφία στον τοίχο.
Η ζωή μου είναι ο έρωτας,
ενός λεπρού για ένα αστέρι που σιγοσβήνει στο ουράνιο στερέωμα και ρουφιέται στο χρόνο...
Πάνω στο ημίψηλο ενός τρελού λαγού,
που μας κουβαλά σαν αμαρτία στην πλάτη του.
Πρωτότυπο, ελεύθερο, ασταθές αλλά όχι ανισόρροπο, μόνο που το τέλος δηλαδή οι δυο τελευταίοι στίχοι με μπερδεύουν λίγο γιατί με πάνε αλλού, σα να ξεκινάει μέσα από το παλιό ένα καινούργιο ποίημα. Καινούργιο θέμα...αλλά και έτσι "ατέλειωτο" στέκει εξαιρετικά καλά. Τίτλος "Η ζωή μου..."; η φυγή ; Αχ όλο φυγή μου είστε σιγά σιγά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μάνια είμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος είναι "Εντελβάις και κανέλα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά στους Ακροδεξιούς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, βέβαια, με τις δικές μου ευχές, αλλά έτσι για τους τύπους.
Θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη μέρα να γίνω επαναστάτης, οπότε αφήστε με να εκφραστώ:
ΨΩΜΙ! ΠΑΙΔΕΙΑ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ!
ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ!
ΖΗΤΩ Η ΝΟΜΑΡΧΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ!
ΖΗΤΩ Η ΙΣΟΤΗΤΑ!
ΚΑΤΩ Ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ!
ΚΑΤΩ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΡΕΒΟΛΒΕΡ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ!
ΚΑΤΩ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΨΩΝΙΟ!
ΚΑΤΩ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΨΩΝΙΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήτων εθνικά ποτισμένων κατευθυνομένων μαζών
Πράξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη Κότσιρα και Μοντεχρήστος 2
- Κύριε, ποια είναι η τελευταία σας επιθυμία;
- Την περίμενα πως και πως αυτήν την ερώτηση!
- Στοχεύσατε.
- Μα περιμένετε…
- Πυρ!
Ξυπνάω τώρα, αιώνες μετά.
Στα χείλη μου τρεμοπαίζει και πάλι ένα χαμόγελο.
Δεν είμαι χαμένη, όχι πια.
Για πρώτη φορά εδώ και καιρό ξέρω.
Η ζωή μου κλεισμένη σε μια πόρτα.
Από πίσω.
Και εγώ
Κουφάρι πασπαλισμένο με αστερόσκονη.
Σφραγίζω εφιάλτες με μελάνι.
Να αλλάξω;
Κάτι σκιές απείθαρχες
Είναι η έμπνευση μου.
Δεν μελανοσφραγίζονται πια.
Απλά υπάρχουν.
Άδειοι δρόμοι, φώτα σβηστά.
Χαμένοι κόσμοι, όμορφα μάτια.
Σε βλέπω ένα βράδυ, σε χάνω ένα άλλο.
Σ’ αγγίζω και ουρλιάζεις.
Και ουρλιάζω.
Και πονάω.
Και ό,τι κι αν κάνω παίζω θέατρο.
Όλο λέω πως θα φύγω.
Μα δεν το έχω καν προσπαθήσει.
Φοβάμαι.
Κι αν η παλάμη μου είχε μέσα τη δική σου
Έγινε από λάθος.
Όποτε χαμογέλαγες εγώ απλά ήθελα ν’ ανοίξει η γη και να χαθώ μέσα της.
Η χαρά σου η λύπη μου.
Και η λύπη σου ανακούφισή μου.
Δεν γράφω ποίηση τώρα
Την πρόσκλησή σου γράφω.
Γιατί το μικρό μυαλό μου
Βλέπει πίσω από την πλάνη.
Και συχνά πυκνά
Ζητάει ζωή.
Ζητάει ίσως και εσένα.
Αλλά που;!
Είσαι το γρανάζι του κόσμου.
Σε κοιτάζω και υπόσχομαι να μη σε ξεχάσω.
Είσαι λίγα μέτρα μακριά για να μιλήσουμε.
Αλλά είσαι τόσο κοντά για να σε μάθω.
Θα μπορούσες να είσαι το αστέρι που είδα να πέφτει χθες το βράδυ.
Χωρίς να κάνω κάποια ευχή βρίσκομαι κοντά σου.
Θα αλλάξει, όλα θα αλλάξουν.
Στο υπόσχομαι.
Πάντα στο ζευγάρωμα
Ουρανού και γης.
Μα άλλοτε βασιλιάδες.
Άλλοτε ζητιάνοι.
Πού θ’ ανάψεις ένα κερί;
Ψυχή μου!
Δεν φεύγω αύριο, αλλά τώρα.
Δεν τρέχω, απλά περπατάω γρήγορα.
Δε λέω αντίο, μόνο γεια.
Δεν ψάχνω κάτι, περιπλανιέμαι.
…
Το εκεί δεν είναι κάποιο
Εξωτικό, ακατοίκητο νησί.
Κάποιο αποκομμένο προάστιο
Του κόσμου τούτου,
όχι!
Θα είναι ένα αναρχικό,
Ερωτικότατο ποίημα
Από ρε μινόρε!
Το ασφαλέστερο σπίτι για την καρδιά σου είναι το δικό σου σπίτι.
Δεν είναι όμως το καλύτερο…
Ελαφρώς παραλλαγμένο και με διαφορετικό τίτλο, ένα ποίημα που εκπροσωπεί μία άλλη εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως όμως όχι και τόσο μακρινή τελικά...
Θυμάσαι, Γιάννη;
θΥΜΑΜΑΙ! Τι μου θύμισες τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήαλήθεια...
με είχες κάνει να ψιλιαστώ πως θα το ανέβαζες από τότε που μου είπες τη μορφή του προσωρινού αρχείου... ήξερα πως άνοιγε!
σοβαρά μου θύμισες μια άλλη, πιο αθώα εποχή. την είχα κατά πολύ ξεχάσει.
Το ποίημα λέγεται "Κάτι", δεν ξέρω αν το θυμάσαι!
επίσης εκεί που λέει:
"είσαι το γρανάζι του κόσμου" έλεγε:
"είσαι το γρανάζι του κόσμου που αγαπώ περισσότερο..."
ήταν από ένα παλιό, μα παλιό, ποίημα που όταν σου είχα δείξει μου είπες κατά λέξη:
"σας έχω βαρεθεί εσάς τους άντρες, όλο υποσχέσεις είστε..."
θυμάσαι τι αηδίες έλεγες;!
μάλλον με είχες στενοχωρήσει λίγο τότε!!!
πάντως, πλάκα-πλάκα:
σε μια άλλη εποχή θα κερδηθεί ο διαγωνισμός ποίησης φέτος...
τώρα που το ξαναδιαβάζω:
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι ευκρινέστατο ποιος έχει γράψει τι...
θυμάμαι ακόμα όταν μου είχες πει την τελευταία φράση του ποιήματος. ήμασταν στο τρόλεϊ.
είχα πάθει πλάκα, ήταν πολύ εύστοχη (και τώρα κι αν είναι...). την είχες σκεφτεί πρώτα στα αγγλικά αν θυμάμαι καλά, την ώρα του μαθήματος στο φροντιστήριο σου.
Mία εποχή π.φ. (προ φραουλών! ;-)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια κομμάτια τα έβγαλα γιατί κάνω πολλή παρέα με τον χασάπη τη Μάνια!!!! Έχω το πρωτότυπο όμως αν θες... Όσο για τον τίτλο, όταν το ξαναδιάβασα φέτος μου θύμισε αυτοτελείς θεατρικές πράξεις που συνδέονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο (για αυτό ευθύνεται η πολλή παρέα μαζί σου!!!) . Εξού και ο τίτλος!
Την τελευταία φράση την είχα σκεφτεί όντως πρώτα στα αγγλικά. Αλλά όχι στο φροντιστήριο. Εξάλλου θα ηταν αδόκιμο μιας και δεν έχω πάει ποτέ σε φροντιστήριο!!! Στο λεωφορείο...
Αργιτάνημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να ζω, να κοιτάω κάθε πρωί τον ήλιο,
Και κάθε βράδυ να τρέχει η ψυχή μου στο Μαραθώνα..
Επάνω σε τελετές και βωμούς.
Άσε με.. δεν αντέχω! Δεν αντέχω σου λέω!
Τα σώματα γύρω μου καίνε,
Σπαρταρά το κορμί,
Παράτα με! Δε θέλω να σε ξέρω.
Έφυγα. Κι όμως, η ψυχή πετάει,
Κι ακουμπώ στον αφρό της θάλασσας,
Χωρίς να φοβάμαι τα μαύρα βάθη
Και τους πνιγμένους ναύτες.
Α! ξυπνήσανε οι πνιγμένοι.
Και τα γλυκοχαράματα περνάνε
Και χαιρετάνε.
Οι τοίχοι ψηλοί, πόσοι πέσαν εκεί είπαμε;
Πολλοί.. ωχ.. άλλες επισκέψεις σήμερα..
-Με τα κουλουράκια σας!
Στον άγιο Πάντο ,
Η μυρωδιά του χώματος απ’ τη βροχή,
σε κάνει να λιγοψυχάς να προχωρήσεις,
μη φοβάσαι το μωβ, πλησίασε,
το μόνο μωβ που βρήκα εδώ είναι τα παντζάρια,
τ’ απομεινάρια της φασκιωμένης σάρκας,
και τα τραγούδια της ζωής
που υποφώσκει.
όταν ο λατρευτός Μοντεχρήστος διασταυροθεί με την αγαπημένη μου Ελένα, τα αποτελέσματα είναι φαντασμαγορικά. Ρε παιδιά πλάνταξα στο κλάμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα! ΄Οταν ξυπνάνε οι πνιγμένοι αρχίζουν οι αλήθειες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο ποίημα! Αν και συνήθως, μόνοι μας πνίγουμε τον εαυτό μας...
Η πιο σκληρή εποχή είναι η Άνοιξη. Το αποτυπώνεις Νάσια μια χαρά. Και είναι όμορφο ποίημα. Ο χασάπης αγαπητή Ελένη επανέρχεται. Το συνεργατικό ποίημα...ωχ είπα διαβάζοντάς το, ήταν σα να άνοιξε η οροφή και να είδα ουρανό. Ως το ρε μινόρε. Βλέπετε πάμε σε διαφορετικούς δρόμους παράλληλα. Χάσμα όχι γενεών αλλά καρδιάς. Οι δικές σας αδειάζουν... γεμίζουν ή... νομίζουν ότι γεμίζουν φωσφορίζουν περιπλανώμενες και διασταυρούμενες. Η δική μου γεμάτη στα γερά εδώ και καιρό , στον ίδιο δρόμο χωρίς διασταυρώσεις. Γιατί οι μεγάλοι είναι μόνοι τους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τις οποίες και δεν γνωρίζω. Λοιπόν ... συνεχίζω με το συνεργατικό. Αχ βρε Ελένη, τι σου φταίει ο Άνθρωπος αν θέλει μόνο ένα ασφαλές σπίτι. Αυτό το τελευταίο το αποφθεγματικό μοιάζει πιο πολύ υποσημείωσή που αφορά τους δυο σας και όχι το ποίημα. Α και κλείνοντας θυμίζω τα λόγια που είπε η Κα. Άννα Μπέκα δακρυσμένη, μετά από την εκδήλωση που της χαρίσατε. "Αχ ...τα παιδιά είναι τα φύλλα της καρδιάς μας". για να το ξέρετε το λέω,. Το φορτίο λοιπόν είναι καλό... Θα ξεκινήσουμε με την ποίηση του χρόνου. Διαγωνισμό, παρουσίαση, θα δούμε. Για τα δύσκολα είμαστε φτιαγμένοι. Είναι προφανές. Σας φιλώ όλους. Καληνύχτα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ αργά.
Όταν τ' αστέρια δύουν.
Και ξαπλώνεις άοπλος στο κρεβάτι του χρόνου.
Όταν μου μιλάς για όνειρα.
Αργά.
Όταν με κοιτάς στα μάτια και δε μιλάς.
Είναι αργά πια.
Είναι μακριά αυτό το κοινό μας γέλιο.
Και η απτόητη αθωότητά μας.
Είναι αργά.
Και λέω ίσως βλακείες.
Και το βράδυ, ασφαλής στις πιθανότητες,
αναρωτιέμαι και προσπαθώ να σε δικαιολογήσω.
Όμως είναι αργά για να πούμε πάλι.
Αργά...
Πληγωμένο σώμα, λαβωμένη ψυχή,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο να τολμήσεις και πάλι φάνταζε ψεύτικο.
Κι όμως ξεκλειδώνει η καρδιά, καιρό μετά.
Κι αν ο φόβος πατάει κάθε βήμα,
πετάς σα τη φωτιά στις γειτονιές του κόσμου.
Όνειρο για άλλους ανθρώπους,
κυνηγιέται σα τη τύχη στις αυλές και τα πλησταριά.
Πλέουν καράβια κι ας τους μέλλει να πέσουν.
Ταξιδεύουν.
Όλοι πέφτουμε,
άλλοτε σα σπίρτα κι άλλοτε σα τείχη.
Και σπάνια σα τους εαυτούς μας.
Ας χαθεί, ας φάει ο φόβος τη διαδρομή.
Αρκεί να γίνει.
Αρκεί να φτάσουν τα πόδια εκεί που ο φόβος χαίρεται να τα παίζει.
Δεν θα αποτύχουν.
Όχι τότε.
Τότε όλα θα είναι επιτυχία.
Και ο φόβος νικημένος στο τσαρδί του θα τρέξει, σα λιποτάκτης.
Ω πως θα ξημερώσει κι απόψε,
ΑπάντησηΔιαγραφήνα δω πάλι το βήμα που έγινε στην άμμο.
Πιο βαθύ χνάρι.
πιο βαρύ σώμα.
Το σώμα που αρνείται τα ψεύδη βαραίνει.
Σημαδεύει το διάβα του.
Όπως κι αν πέσει.
Κι αν πέσει.
Γιατί μπορεί να κατορθώσει
να μείνει ορθό.
Και τότε να δει τους δρόμους να στενεύουν και να λιγοστεύουν.
Όχι δεν είναι ζήτημα ηλικίας αλλά είναι θέμα εποχής...
Να λιγοστεύουν και να στενεύουν οι δρόμοι και να μείνει ένας μοναχός...
Ένας δρόμος, επιτέλους..."εκεί που ο φόβος χαίρεται να παίζει" ...
Μα ο φόβος δεν μπορεί να χαρεί !
Ευχαριστώ.
Ο Φόβος είναι σαδιστής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρεται όταν οι άλλοι λιποψυχούν και βασανίζονται.
Θα πτοηθεί αν χαμογελάσεις.
Και θα ζητήσει τη βοήθεια του θεού Άρη, και του Άδη.
Επειδή τώρα θα φοβάται ΑΥΤΟΣ.
Έτσι, ο Φόβος παίζει το παιχνίδι του.
Αν ένας όρος αντιστραφεί, όμως...
αντιστρέφονται όλοι.
Ή χαίρεται που φοβάσαι, ή φοβάται που χαίρεσαι.
Ο πρώτος που φοβήθηκε ήταν αυτός που είδε το σκοτάδι και απόρησε.
Τότε έτρεμαν τα πόδια του επειδή δεν ήξερε τι τον περίμενε.
Πριν από αυτόν Βλακεία, μετά Φόβος.
Αν, όμως, δε φοβάται ο βλάκας, είναι γιατί δεν καταλαβαίνει.
Μα ούτε ο σοφός φοβάται.
"Η ιδιοφυία δεν απέχει πολύ από την τρέλα".
Τελικά, ούτε ο τρελός αντιλαμβάνεται το Φόβο.
Αλλά αντιλήφθηκε πως δεν ύπηρε κάτι να φοβηθεί.
"Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος".
Όσο φοβάσαι ότι θα χάσεις, τόσο κινδυνεύεις να χάνεις.
Όσο είσαι σίγουρος ότι θα πετύχεις, έχεις πιθανότητες να πετύχεις.
Είναι μια αλήθεια το αίσθημα φόβου.
Μια αλήθεια εσωτερική- άκρως υποκειμενική.
Μια αλήθεια που μόνο εσύ πιστεύεις κι ο καθένας συμπεραίνει μια καινούρια.
Τέτοιες αλήθειες δεν υπάρχουν- τράβα την ψυχή σου απ' τα μαλλιά και βγάλε ότι αλήθεια θες.
Ότι αλήθεια θες. Όχι ότι αλήθεια βλέπεις.
Δεν υπάρχει Φόβος που καραδοκεί.
Μόνο φοβισμένοι που βλέπουν Φόβο στην καρδιά τους.
Αλλά Φόβος δεν υπάρχει.
Τον βλέπουν γιατί τον φαντάστηκαν.
Πίσω από το Φόβο στέκονται περίτρανα αλύγιστα ερωτήματα.
Και ακόμα πιο πίσω οι απαντήσεις.
Κάποτε, εσύ που φαντάστηκες Φόβο και κάλυψες τις απορίες σου χωρίς να τις λύσεις, θα σκάψεις μέσα από το Φόβο, για να ξαναμάθεις, μετά από τόσους αιώνες, τι έθαψες.
Τότε θα χαθούν οι άλλες αιτίες του Φόβου.
Θα δεις την πρώτη απορία να λέει: "Γιατί φοβάμαι;"
Θα είναι η μόνη που δεν θα μπορείς να απαντήσεις ορθά.
Θα χαθεί αυτή.
Και θα πάψεις ν' ασχολείσαι με το Φόβο.
Έτσι χάνεται ο Φόβος.
Θα χαρείς να απαντήσεις τα ερωτήματα.
Κι ο Φόβος θα φοβηθεί με τη χαρά σου.
Τελευταία του ευκαιρία να υπάρξει: ο Άρης κι ο Άδης.
Μια βίαιη επίθεση.
Κι ο λόγος περί θανάτου.
Μια τελευταία απόπειρα να φοβηθείς.
Μα δεν είναι παρά ένας ακόμα Φόβος.
Κι ο Φόβος δεν υπάρχει.
Μόνο τον φαντάζεσαι.
Εξαφάνισέ τον!...
..."Το νοητό είναι πραγματικό, και το πραγματικό αληθινό".
...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑαααχ
ΑπάντησηΔιαγραφήτα είπα και ξαλάφρωσα.
τώρα βγάλτε άκρη με την περίπτωσή μου...
ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά σου αφιερώνω αυτό, μια και πιστεύω ότι σου ταιριάζει τώρα:
Σουρωμένος θα'ρθω πάλι
στην παλιά μας γειτονιά
να σου παίξω μπουζουκάκι
μ'όμορφη διπλοπενιά
Θα 'ρθω για να σε ξυπνήσω
Φαληριώττισα γλυκιά
με μπουζούκι, με κιθάρα
και με φίνο μπαγλαμά(δις)
Κι αν τυχόν και δεν ξυπνήσεις
και μ' αρχίσεις τα παλιά
θα μου την ραγίσεις πάλι
την καημένη μου καρδιά(δις)
Κι όταν παίζει το μπουζούκι
δώσε βάση στην πενιά
για να θυμηθείς τα πρώτα
Φαληριώτισσα γλυκιά(δις)
Στίχοι: Βαγγέλης Γρυπάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΜουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου, Ψηλός, Πατσάς
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Παπαϊωάννου, Ψηλός, Πατσάς
Επίσης, κάτι εντυπωσιακό: εσύ, μια έννοια, φέρνεις στο μυαλό σου (που, ως έννοια, δεν έχει υλική υπόσταση) κάτι ως ιδέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, να κοιτάξεις τον Ινδουισμό, μήπως βρεις λύτρωση εκεί.
Μου φαίνεται ότι πρέπει να αποκτήσεις λίγη πίστη στον υλικό κόσμο, αλλιώς σε βλέπω να προσμένεις τη μόξα.
Ίσα-ίσα για να μην αποσυντεθείς ζωντανός.
Βρε, θες να σε φάνε τα μανιτάρια;
Όποιος, τολμήσει να με πάρει στα σοβαρά στο προηγούμενο σχόλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δεν κάνω τίποτα. Αυτός θα είναι αυνανιστής!
Αν και είμαι σίγουρη ότι θα το μετανιώσω... τι είπες και ξαλάφρωσες αγαπητέ Γιάννη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, θα παρακαλούσα οι "αφιερώσεις" να είναι προσωπικές δημιουργίες και όχι γνωστά άσματα...
Μια πλάκα έκανα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεις τι είπε, θα καταλάβεις.
Γιατί τα αφαίρεσε άραγε;;;
Εκείνο το μεσημέρι, δε μπορούσα να κοιμηθώ.Αναρωτιόμουν τι έφταιγε, τώρα που όλα πήγαιναν καλά..Είχα ξαπλώσει μπρούμυτα ως συνήθως, και αν και δεν είχα φάει,Νόμιζα ότι τα εντόσθια μου θα κάνουν την ηρωική τους έξοδο από το στόμα. Το βράδυ που ακλούθησε δε μπορώ να πω ότι ήταν εξίσου δύσκολο..Ήταν τρις χειρότερο.. Ενώ δεν έκανε πολύ ζεστή, και ομολογώ ότι είχα ξαπλώσει βολικά..δε σκεπτόμουν πολλά πράγματα.. ήμουν ήρεμη και αποφάσισα να γυρίσω στο δεξί πλευρό.Τότε συνέβη κάτι που δε κατάφερα να το βγάλω από το μυαλό μου μέχρι το τέλος.Άκουσα εκείνο το άλογο να καλπάζει.. Μετά από τα έξι μου δεν περίμενα να το ξανακούσω ..Αναρωτιόμουν πάλι όπως τότε, τι σκατά άλογο είναι αυτό, που μπαίνει μες τα μαξιλάρια του ξένου κόσμου..πάγωσα.Τραβώντας απότομα το σώμα μου απ’ το κρεβάτι, Το άλογο σταμάτησε να καλπάζει.Έσπαγα το κεφάλι μου Δε το ΄πα σε κανένα. Το έβαλα στόχο, «θα το βρω το παλιάλογο, και θα το ταράξω στις κλωστές» είπα.Το επόμενο βράδυ, άλλαξα μαξιλάρι..Και ήταν πάλι εκεί.Τι διάολο πράμα είν’ αυτό.. Όπου ακουμπούσα το δεξί μου αυτί, αυτό το άλογο..μου έγινε έμμονη ιδέα. Δεν ήθελα να το ξανακούσω ποτέ, με εξόργιζε.. «μα, πώς τολμά» αναλογιζόμουν.. Που να ξέρα, ότι θα το ζητούσα πίσω με κλάματα και οδυρμούς, Όταν θα τα’ άκουα σιγά σιγά να σβένει , το ίδιο ακριβώς με την κάρδια μου,Στην ύστερη - όπως λένε- του ανθρώπου ανάσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άλογο δε σβήνει ποτέ, εμείς μεγαλώνουμε. Επίσης το άλογο είναι πανίσχυρο και άξιο προσοχής και σεβασμού. Μερικές φορές ίσως περισσότερο και από το έλλογο. Σας ξαναβρίσκω μετά από καιρό. Ελπίζω όλοι να ξαναβρούμε τα κομμάτια μας τώρα, μετά τις εξετάσεις. Ιδίως ο Μοντεχρήστος που τα καταφέρνει να μας κάνει να ανησυχούμε πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θυμώνεις μη φοβάσαι να το δεις, αν φοβάσαι μη διστάζεις να το πεις. Θεωρώ ότι έχεις τα απαραίτητα εργαλεία να το κάνεις, εμείς εδώ είμαστε. Το ίδιο φτωχοί, εξίσου προσφερόμενοι, αρκετά λειψοί αλλά παρόντες ακόμη...
Εμένα το άλογο μου θυμίζει εκείνο τον πρασινωπό, καλοκάγαθο γρύλο που είχε αναλάβει να είναι συνείδηση του Πινόκιο. Και κάθε φορά που η ξύλινη κουκλίτσα έκανε σκανταλιά, αυτός φώναζε: ΠΙΝΟΚΙΟ!! ΠΙΝΟΚΙΟ!! και χοροπηδούσε. Σε άλλους είναι γρύλος, σε άλλους άλογο, σε μερικούς κάποιο πτηνό... Πάντως, το σίγουρο είναι ότι σε όλους μας φωνάζει κατά καιρούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΙΝΟΚΙΟ!! ΠΙΝΟΚΙΟ!!
http://www.youtube.com/watch?v=ZSNCQ9CBmPI
όπως μόλις κατάλαβα, δεν μπόρεσα να σας περάσω αυτό που ήθελα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικά συνέβη αυτό με το άλογο..
και διαπίστωσα, ότι είναι η καρδιά μου.
ολόκληρη πάλη μέσα μου, για να φτάσω πριν λίγες μέρες να καταλάβω, ότι είναι οι χτύποι της.
και με αυτό ήρθε η απογοήτευση.
αλλά, έτσι συμβαίνει στη ζωή.
νομίζεις ότι έχεις αυτό που χρειάζεσαι, και μετά αποφασίζει να ξεφουσκώσει.
τελικά, ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.
Πολύ κακό που ανακάλυψες ... την καρδιά σου ;
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θέμα είναι οτι ήξερα οτι υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά οχι οτι θα την έβρησκα και εκεί.
δεν έχω να πω κάτι άμεσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπηπολ αρ στρέηντζ...
έχω όμως ένα κείμενο!
Η πρώτη μου παράσταση
Σιωπή, όλα τα φώτα επάνω μου. Νύχτα, ξημέρωμα σχεδόν στην πολιτεία και εγώ, μόνος μου σε μία σκηνή επάνω, κοιτάω το κοινό μου. Σιωπή, τα φώτα όλα πάνω μου και όπως πάντα άδειος από ιδέες. Κενός, όπως πάντα. Και τα φώτα κολλημένα- πάνω μου. Τι περίμενε τόσος κόσμος; Κάθονταν μπροστά μου και με κοίταγαν, τι με κοίταγαν; Τι ήθελαν να κάνω;
Άρχισα να προχωράω πάνω κάτω στην σκηνή. Τα βλέμματα με ακολουθούσαν, τα φώτα με ακολουθούσαν, η σιωπή με ακολουθούσε! Σκέφτηκα πως ήταν κάποιου είδους σόου και πως όφειλα να τα σεβαστώ. Έπρεπε κάτι να κάνω. Πήγα στο μικρόφωνο και τραγούδησα ένα παλιό τραγούδι. Χωρίς μουσική- μόνος μου. Κανένας δεν συγκινήθηκε και άρχισα να γίνομαι νευρικός.
Σε λίγο μου ήρθε μια άλλη ιδέα: θα έπαιζα έναν μονόλογο! Και άρχισα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό: «δεδομένης της ύπαρξης ως αυτή αναδύεται από τα πρόσσφατα δημόσια έργα των Ζουμπά και Βατμάν ενός προσωπικού Θεού κουακουακουακουα με άσπρη γενειάδα κουακουα άχρονου και άχωρου όστις από τα ύψη της θείας του αφασίας πολύ μας αγαπά όλους πλην ορισμένων εξαιρέσεων για λόγους άγνωστους αλλά ο χρόνος θα δείξει και συμπάσχει ακολουθώντας το παράδειγμα της θείας εκείνης Μιράντας με όλους εκείνους οι οποίοι για λόγους άγνωστους αλλά ο χρόνος θα δείξει βουρλίζονται ριγμένοι στα μαρτύρια και το πυρ το εξώτερον του οποίου πυρός οι φλόγες έτσι και συνεχιστεί…» και όλοι με κοίταγαν ανέκφραστα. Σταμάτησα απότομα και γύρισα την πλάτη μου στο κοινό. Άρχισα να περπατάω πάλι πάνω κάτω στη σκηνή και δεν μπορούσα να πάρω καλά ανάσα. Ένιωθα πως είχε στενέψει η μύτη μου και πως ο αέρας που έμπαινε ήταν τόσο λίγος.
Γύρισα στο κοινό πάλι και φώναξα: «Τι με κοιτάτε;»… κανείς δεν απάντησε. Ξεφύσηξα. Τότε σκέφτηκα πως μάλλον έπρεπε να τους χορέψω. Άρχισα λοιπόν να χορεύω, μόνος μου- χωρίς μουσική. Χόρευα, χόρευα… μέχρι που λαχάνιασα και γύρισα στο κοινό, περίμενα να με χειροκροτήσουν. Κανένας δεν κουνήθηκε.
Για πολύ ώρα έμεινα να τους κοιτάω. Ήταν όλοι τόσο συγκεντρωμένοι σε εμένα. Για δέκα λεπτά δεν ακούστηκε ούτε καρφίτσα. Ξερόβηξα απότομα. Ένα παιδί στην Τρίτη σειρά ξαφνιάστηκε.
Τότε κατέβηκα από τη σκηνή και άρχισα να κάνω βόλτες στον διάδρομο δίπλα στις θέσεις. Όλοι με κοίταγαν, όπου και να πήγαινα γύρναγαν το κεφάλι τους και με κοίταγαν.
Ανέβηκα τρέμοντας στη σκηνή. Άρχισε ο λαιμός μου να με σφίγγει, έτρεμα. Πήγα και στηρίχτηκα στα σκηνικά. Πήρα βαθιές ανάσες. Κοίταξα το κοινό, ήταν εκεί, κανείς δεν είχε κουνηθεί. Άρχισα να κλαίω. Οι λυγμοί μου γέμιζαν ήχο την αίθουσα. Έσκυψα κλαίγοντας και κουλουριάστηκα πάνω στα σανίδια της σκηνής. Έμεινα έτσι για κάμποση ώρα.
Σηκώθηκα απότομα- αυτό το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Πήγα στο μικρόφωνο και φώναξα κλαίγοντας: «τι θέλετε εδώ; Φύγετε. Φύγετε. Κουνηθείτε. Σταματήστε το αυτό. Σταματήστε…» Σιωπή.
Τότε είδα εκείνο το παιδάκι στην τρίτη σειρά. Σηκώθηκε από το κάθισμά του. Τρόμαξα. Ερχόταν προς το μέρος μου. Ανέβηκε στη σκηνή. Εγώ άρχισα να πισωπατώ ασυναίσθητα. «φύγε…» του φώναξα ξέπνοα. Ήρθε δίπλα μου και έβαλε το χέρι του στη τσέπη. Έβγαλε ένα μαχαίρι. Μου το έδωσε και γύρισε ήσυχο στη θέση του…
Τους άκουσα να χειροκροτούν, να παίρνουν τα παλτά τους και να φεύγουν… μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
πολύ παλιό κείμενο
Το θυμάμαι αυτό το κείμενο...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και την πρώτη μου παράσταση...!
Στην τελευταία αποφάσισα να αγνοήσω το κοινό:)
βλέπω βελτίωση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦως
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαντατοφόρος ο θεός μας,
άγγελος ελπίδας για τα σύννεφα του αύριο που εξανεμίζονται.
Στη γη που μεγάλωσες,
στο χώμα που πάτησες,
κανείς δεν τολμά να σπείρει νέους καρπούς.
Καμπύλες στο χρόνο,
θυμάσαι;
Θυμάσαι την αναλλοίωτη ιδέα του ιδεατού;
Στο χώμα που ορκίστηκες,
κανείς δεν τολμά επίορκος να σταθεί.
Καρτ-ποστάλ οι μνήμες,
οι θάλασσες.
Χάρτινα χαρτάκια στον τοίχο,
χάρτινα χαμόγελα.
Μα, κοίτα.
Αυτό το χώμα ποτέ δεν ξεράθηκε,
κι ας μην το φρόντισε κανείς.
Κοίτα.
Αυτός ο ήλιος πίσω από σύννεφα μπαίνει,
πίσω από βουνά βγαινει.
Πίσω απ'την σκιά στον τοίχο δρα,
αλλά ένας νάνος αστέρας με ημαρμένη ιστορία 4,5 δισεκατομμυρίων χρόνων,
δεν κρύβεται.
Ουφφφ, φοβερό Μοντεχρήστο!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα και ο μποναμάς της τετάρτης:
"οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων"
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ,
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Παίρνω πίσω τα όσα έγραψα σε κάποια άλλη γωνία αυτού του δαιδαλώδους βλογ. Μοντεχρήστο και ο άλλος συμμαζέψτε το. Αλλιώς θα σας γράψω χειρότερα... Να πιούμε καφέ στο Θησείο πριν φύγουμε για διακοπές όλοι. Ελένη ανάλαβέ το. Μοντεχρήστο εντυπωσιακή η παράσταση...κάτι όμως μου λείπει..
ΑπάντησηΔιαγραφή