Το blog αυτό το φτιάξαμε για να έχουν όλοι την ευκαιρία να γράψουν τα σχόλιά τους, θετικά και αρνητικά, καθώς και να συμβάλλουν με δικά τους κείμενα.
Κοινώς περιμένουμε κείμενα μαθητών και εκτός Ζαννείου. Τα πιο ενδιαφέροντα από αυτά θα εκδίδονται στο Ζιζάννειο.
Υ.Γ. Όλα τα κείμενα (και των μελών της ομάδας) να δημοσιεύονται ως "Σχόλια" και μόνο οι ενημερώσεις να ανεβαίνουν σε ανάρτηση για να αποφύγουμε τα μπερδέματα.
Χθες βράδυ, 27 Ιουνίου, παρακολουθήσαμε την εκδήλωση του Κυριακάτικου Σχολείου Ματαναστών στο Λόφο του Κολωνού. Η μάθηση της ελληνικής γλώσσας, η μουσική του κάθε λαού ,αλλά και κοινά ακούσματα,(Κουρδική, Αρμένικη, Ελληνική ,Αφρικάνικη, Bob Marley, Manu Chao, Rock), τοπικά φαγητά, ο λόγος σε όλους , σε ελληνες και μη, ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ κι ας μην καταλαβαίναμε. Η τοποθέτηση απέναντι στα κοινά προβλήματα. Το περιβάλλον , η κρίση ,η ανεργία. Κοινή θέση : Τα προβλήματα που ενώνουν, οι πολιτισμοί που ανοίγουν δρόμους επικοινωνίας όταν συναντιόνται. Και μάλιστα μέσα από τη μουσική...Βρήκα πολύ ουσιαστική αυτή την προσπάθεια. Έξω από κομματικές καπηλείες και μέσα από σημαντική εθελοντική συμβολή καθηγητών και δασκάλων και άλλων. Ποιος θα γράψει ένα άρθρο με αφορμή τα παραπάνω...;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός θα scanάρει και θα ανεβάσει τα εξώφυλλα των εφημερίδων που έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα;
ΑπάντησηΔιαγραφή(δεν περιμένω απάντηση!)
να ένα κείμενο που έγραψε πριν καιρό:
Όλοι το μετανιώνουν μόλις φύγει το σκαμπό από τα πόδια τους… και ας το κλώτσησαν οι ίδιοι… Και ας φαντάστηκαν τον εαυτό τους μετέωρο σαν θεό. Τώρα το μετανιώνουν και πόσο θα ήθελαν πίσω το σκαμπό στα πόδια τους. Να στηριχτούν, να μην τους πνίγει η θηλιά που οι ίδιοι φόρεσαν στο λαιμό τους.
Δακρύζουν γιατί ξέρουν πως έκαναν λάθος. Σπαρταράνε σαν ψάρια και πετάνε δεξιά-αριστερά τα πόδια τους γιατί τους πνίγει το λάθος τους. Τα χέρια τους κρατάνε την θηλιά λες και υπάρχει ελπίδα! Όταν πια αρχίσουν να κρέμονται ήσυχα και ταλαντεύονται μπρος-πίσω, ρυθμικά σχεδόν, να ξέρετε πως έχουν καταλάβει το λάθος τους.
Κανένας δεν πέθανε για τις ιδέες του. Κανείς δεν θυσιάστηκε για αυτές. Για να θυσιαστείς πρέπει να είσαι σύμφωνος με τη θυσία και αυτοί την μετάνιωσαν και καταράστηκαν κάθε ιερό τους λίγο πριν αφεθούν για πάντα στο αιώνιο μπρος-πίσω.
Μην πιστεύετε ότι και να ακούσετε για αυτούς. Ακόμα κρέμονται αβοήθητοι, ψευτοήρωες για πάντα στην πλάνη του κόσμου.
Να πιστεύετε μόνο αυτούς που δεν φόρεσαν τη θηλιά μόνοι τους. Αυτούς που τους πήραν το σκαμπό από τα πόδια και τους έβλεπε όλο το χωριό να πεθαίνουν. Ναι-ναι αυτούς να πιστεύετε. Αυτοί δεν παραιτήθηκαν, αυτοί νικήθηκαν. Αυτοί είναι ήρωες.
αν έχετε την καλοσύνη προτείνετέ μου ένα τίτλο!
Άλλο ένα βήμα στη "βεβαιότητα" Μοντεχρήστο.Ωστόσο συγκρίνεις μη συγκρίσιμες πορείες. Το μόνο κοινό τους η κατάληξη. Συμφωνώ παρά ταύτα με την άποψη. Τίτλος αυτός που θα προτείνει η Ελένη. Όσο πας γίνεσαι διδακτικότερος. Δεν το λέω για κακό. Το επισημαίνω ως χαρακτηριστικό που δουλεύεται. Και ο Όμηρος υπήρξε εξάλλου. Τα άλλα από κοντά...Mania
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί που κλότσησαν μονοι τους το σκαμπό ήταν οι ήρωες καθώς δεν προσπάθησαν να επιβιώσουν μέχρι το τέλος αλλά πιστεύοντας πως οι ιδέες τους και τα ιδανικά τους ήταν μεγαλύτερης αξίας από τη ζωή τους θυσιάστηκαν για αυτά. Σκέψου όταν ο Γκάντι παρατάχτηκε με καμιά χιλιαριά συμπατριώτες του άοπλος (όπως και οι συμπατριώτες) μπροστά σε ένοπλους άντρες και χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια να το αποφύγουν πέθαναν σχεδόν όλοι, αυτοί κλότσησαν μόνοι τόυς το σκαμπό, θα μπορούσαν να κάθονταν πιο πίσω προστατευμένοι, αυτοί δεν ήταν ήρωες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι σίγουρος ότι όλοι πέθαναν για τις ιδέες τους και δεν το μετάνιωσαν την τελευταία στιγμή.
Well! Well! Και γιατί να φύγεις από τη ζωή, my friend? Δε λέω, δικό σου θέμα. Δική σου απόφαση. But, remember. Αυτοί που πιστεύουν πραγματικά στα ιδανικά τους, που τα πονούν, τα ζουν, δεν εγκαταλείπουν. Πολεμάνε ως το τέλος. Ακόμα κι αν έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Ακόμα κι όταν νομίζουν ότι ξέρουν την κατάληξη. Ποτέ δεν ξέρεις... Μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα έχεις μερικές ακόμα ζωές για να διορθώσεις ό,τι μετάνιωσες. Επόμενη ζωή, αν υπάρχει, δίνεται σε όσους την αξίζουν. So, don't ryn away!
ΑπάντησηΔιαγραφήP.S.1 Τί λες για τίτλο..."To be or not to be?- The chair version."?
P.S.2 Όντως, ποιος-Α θα σκανάρει, θα ανεβάσει και θα στείλει εκεί που πρέπει τα εξώφυλλα...? Ms. MANIA?!?! (εγώ περιμένω πράξεις!)
P.S. ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΣΜΟΥΣ! ΨΩΝΙΑ!
hi, everyone! ok, i know it 's summer... but, please, upload sth! Our page is so empty! Anyway, here 's what i decided to share with you...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να είμαι ειλικρινής,έχω ξεμείνει από έμπνευση, but why not trying?
i miss the beach
and the house by it
the sense of freedom when i was there
my laughter
it 's in my dreams
only
i go back
i run faster than any other time
before waking up
the house is invisible any more
i grew up and left it behind me
i abandoned my friends there
i forgot about them
gradually, i forgot about me
i sometimes overhear its whispers at night
but i m weak
not allowed to really return
i gave up
too soon
i lied
i m not powerful
i m losing my powers
every day more
i don't miss them, though
i never got to learn how to properly use them
i was arrogant
i m sorry
i can't fly
P.S. let me know what you thing about it!
Μόλις άρχισε να φυσάει βοριάς και να καθαρίζει η σκέψη. Ακόμη δεν μπορώνα πω τίποτα γι αυτό που έγραψες. Τίποτα με απόλυτη σιγουριά εκτός από το ότι αναγνωρίζω τη δύναμη της βαρύτητας και έχω εμπειρικά μια υποψία για την προέλευσή της , που εξάλλου είναι πάντα η ίδια. Είναι πάντως τόσο σημαντικό και ανακουφιστικό και όμορφο (έτσι το βλέπω και το νιώθω) να μπορείς ,Ελένη, να αποτυπώνεις την εποχή, τη στιγμή, την αλήθεια τους. Μένω πάντα σκεπτική ,λιγο συγκινημένη και ευχαριστημένη διαβάζοντας τα κείμενα σου...Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την κατανόηση της ασημαντότητας του χρόνου η ύπαρξη σταματάει την απλή προσμονή της τελευταίας στιγμής και αρχίζει, με πρωτοβουλία της, να προχωράει επάνω στον άξονα του χρόνου σαν να κάνει βόλτα στο παρκάκι της γειτονιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο προφανές των αναφερθέντων της προηγούμενης παραγράφου είναι πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Ένα πρωινό, για παράδειγμα, με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι, μπορεί να φέρει πίσω γεγονότα που συνέβησαν σαφώς πάνω στο χρόνο.
Η Θεωρία όμως δεν επαληθεύεται από ένα πρωινό ταβανοθεραπείας αλλά από υπερχρονικά ταξίδια που κατακλύζουν τον ίδιο το χρόνο κάποιου συγκεκριμένου ατόμου (ίσως ακόμα και του υποφαινόμενου) που έχει κατανοήσει την ασημαντότητα και τα ανύπαρκτα φράγματα του χρόνου.
Χτυπάει συναγερμός. Τα ματωμένα όνειρα μαζεύονται στην πύλη. Κάποια από αυτά έγιναν ήδη κακόκεφα πρωινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧτυπάει και τα αστέρια έχουν πέσει στα κεφάλια μας. Έχω πονοκέφαλο, κάποιο τέρας τρύπωσε στο κεφάλι μου.
Ένα ερωτευμένο απόγευμα χαστουκίζει ένα ανιαρό μεσημέρι. Πάει να το σκοτώσει, «ΑΣ ΤΟ ΜΑΖΕΨΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ…»
Κάποιο δάκρυ μου έπεσε στο κεφάλι της. Μπορεί να νόμιζε πως έβρεχε. Έχω μια φωτιά μέσα μου. «Βοήθεια.», «Δε σβήνει, ΔΕ ΣΒΗΝΕΙ…».
Ένα ψάρι κάθεται πίσω από ένα βράχο ενώ ο ουρανός αναβοσβήνει κόκκινος, περιμένει…
Η σειρήνα του συναγερμού μου παίρνει τα αυτιά. Έχω κι αυτόν τον πονοκέφαλο.
Τα λυκόσκυλά ξεχύθηκαν στους δρόμους γαβγίζοντας, οι λύκοι φωνάζουν στις βουνοκορφές.
Ξερνούσα ήδη το μεσημεριανό μου πάνω στη ζυγαριά. Είχε πλάκα έτσι που χαμήλωνε η βελόνα.
Γιατί να χτύπησε ο συναγερμός άραγε; Δέκα οπλισμένοι έχουν περικυκλώσει την ξαπλώστρα μου. Τι να θέλουν;
Ένα οργισμένο βραδάκι φοράει χειροπέδες στον πιο θερμό μου έρωτα. Όχι πως με σοκάρει το θέαμα αλλά πως θα με αγκαλιάζει με τις χειροπέδες;
Τα δύο τελευταία κείμενα τα έγραψα στο ξενοδοχείο που κλείστηκα δύο βδομάδες.
Το πρώτο είναι ακαταλαβίστικο και το δεύτερο άλογο και άτεχνο.
Αλλά θα χαιρόμουν να μάθω και τις δικές σας γνώμες!!!
ok!!!!!!!!!!!!!!!! Νομίζω ότι το καλοκαίρι έχει αρχίσει να μας χτυπάει στο κεφάλι! Σοβαρά!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη, όσο πας και ξεφεύγεις!! Γενικά και ειδικά. Όχι πως είναι κακό αυτό...
Mrs, Mania... όσο πάτε γράφετε και πιο δύσκολα... Εγώ κάπου σας έχασα.... Could u be more precise, please?... Και να δω τι θα γράψετε τώρα για τα κείμενα του John...
Περισσότερα από εμένα... αύριο!!!!
ΚΑΛΥΝΗΧΤΑ....:->
ΕΛΈΝΗ, εννοώ ότι αυτό που εμποδίζει το πέταγμα δεν είναι άλλο από την έλξη της γης, η γείωση και οι συνέπειές της με άλλα λόγια...Επίσης αυτό που με ευχαριστεί είναι ο απλός, ειλικρινής και υποβλητικός τρόπος που έκφράζεις την ψυχική σου διάθεση και τη θέση που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή. Έχεις άλλη απορία ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟ 2,το πρώτο κείμενο το έχεις με πολύ σαφέστερο και ελκυστικότερο τρόπο παρουσιάσει στο τελευταίο ΖΙΖΑΝΝΕΙΟ,παρ όλα αυτά όταν ένα θέμα επανέρχεται ίσως κάτι παραπάνω η παραπέρα παλεύει κανείς να κατανοήσει και να πει. Το δεύτερο κείμενο μου άρεσε, ορισμένα σημεία πολύ. Έχω κάποιες σκέψεις για φράσεις που δεν μου ήταν απαραίτητες για να έχει αυτό το κείμενο μέσα μου το τελικό του αποτέλεσμα, και ιδίως τη σκήνη επί της ζυγαριάς που δεν καταλαβαίνω τί προσθέτει και έχει επαναληφθεί και σε άλλο γραπτό σου.Εκεί με επιτυχία νομίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜrs. Mania, με καλύψατε πλήρως. Ευχαριστώ πολύ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Moντεχρήστος...
ο χρόνος είναι μία έννοια άκρως υποκειμενική- αν τολμάτε αποδείξτε το αντίθετο!- η οποία σκλαβώνει θνητούς και θεούς αν δεν συμφιλιωθούν μαζί της. Τα χωροχρονικά ταξίδια επιτρέπονται σε όσους έχουν μάθει να σέβονται τους λεπτούς κανόνες ισορροπίας που τα διέπουν και είναι ικανοί να διαχειριστούν το απρόοπτο. Όμως, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φράγματα, εμείς... γιατί τα επιβάλλουμε στη ζωή μας??!!
To Μοντεχρήστος again...
τα όνειρα, όσο αθώα και γλυκανάλατα κι αν δείχνουν κάποιες φορές, μπορούν να μας στοιχειώσουν. Το μυαλό ξαγρυπνά αναρωτόμενο..."τί να θέλει να πει ο ποιητής;". Ο πάνσοφος ενδότερος εαυτός μας, γνωστός κι ως ποιητής, αποφασίζει να μας αποξενώσει από τις συνήθειες του είναι μας μόνο και μόνο για να έρθουμε- σταδιακά εννοείται- σε επαφή μαζί του. Και φυσικά για να κάνει το ταξίδι μας πιο αξιομνημόνευτο! Κάθε λέξη που ανταλλάσουμε μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοπραγμάτωσή μας.
...ελπίζω να καταλάβατε!
P.S. Mrs. Mania... τα σχόλιά σας, we love them. Αλλά πέρα από αυτά, γιατί δεν γράφεται και κανένα κειμενάκι...!!!??? +
ΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑ ΣΚΑΝΑΡΕΤΕ?????
Παιδιά, με κομπλάρετε!Έχετε ανεβάσει πολύ τον πήχη νομίζω και δεν μπορώ να ακολουθήσω... (ο πήχης έτσι γράφετε;)Με έχει καταλάβει αυτή η απαίσια καλοκαιρινή ατονία και απραξία, οπότε κι εγώ της παραδίνομαι, κρεμάω το ταμπελάκι "εκτός λειτουργίας" από πάνω και ...καληνύχτα σας! Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν ολίγοις, δεν έχω τι να γράψω (όχι ότι ποτέ έγραφα μανιωδώς αλλά λέμε τώρα) και αποφάσισα να γκρινιάξω λιγάκι!
Κάτι άσχετο τώρα:
Δεν αισθάνεστε τρομοκρατημένοι από το πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος;! Εχω αρρωστήσει, έχω φοβηθεί! Ωραία, φτάσαμε ήδη στη δευτέρα Λυκείου, τι χάρα! Ούτε που το πήρα χαμπάρι! Και ας πούμε ότι ξεσκιζόμαστε στο διάβασμα αυτή τη χρόνία ΚΑΙ ξεσκιζίμαστε και το καλοκαίρι που θα την ακολουθήσει ΚΑΙ καταφέρνουμε (με τεχνιτά μέσα και ασκήσεις ηρεμίας...) να ξεσκισούμε ΚΑΙ την χρονιά των Πανελληνίων... ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;
Αυτό το "μετά" είναι που φαντάζει σαν μαύρη άβυσσος στα μάτια μου, ακόμα κι αν έχει την προοπτική να εξελιχθεί στην καλύτερη πρίοδο της ζωής μας.
Όχι, σοβάρα τώρα. Ας έρθει, το περιμένω με ανυπομονησία γιατί σηματοδοτεί το καινούριο, την αλλαγή, το πέταγμα. (Μόνο που ο ενθουσιασμός μοιάζει λίγο με το φόβο...)
* Εννοείται ότι αυτό το πράγμα δεν προορίζεται για κείμενο! Είναι απλά μία στιγμη απελπισίας και ένα δειγματάκι, έτσι, για να λέω ότι έγραψα κι εγώ σ' αυτό το blog...
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, η Μαρία, η γνωστή υπόκοφη και ουσιαστικότατη Μαρία, λίγο πριν φύγω...Παρασκευή πρωι ώς τις 16 Αυγούστου στις γνωστές ανά τον κόσμο Μαργαρίτες Ρεθύμνου, όπου δεν θα έχω ευκολη πρόσβαση σε υπολογιστή...Λοιπόν θα έλεγα πως ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται κατα βούληση. Το θέμα είναι τίνος είναι η βούληση, γιατί του ίδιου του χρόνου δεν είναι. Μαρία δε θα σου πω παρηγορητικά λόγια για ο,τι επέρχεται. Θα σου πω όμως ζήσε το εως το τελευταίο σημείο του, ευχαριστήσου , κλάψε, ψάξε για να καταλάβεις, μπερδέψου ,ξεμπερδέψου, μελαγχόλησε...ασε να κυλήσει μην το αγκυλώσεις με φόβους για πολύ, μην εγκλωβιστείς σε κύκλους γύρω από τον άξονά σου για πολύ. Εδώ είμαστε εμείς, και είμαστε όρθιοι ακόμη. Μου λείπετε όσο δεν φαντάζεστε. Αχ αυτοί οι ευσυγκίνητοι υπερήλικες θα έλεγε μια ψυχή μου έχει εξαφανιστεί εντελώς...Συνεχίστε με γενναιότητα το καλοκαίρι σας και γράφετε όσο μπορείτε πιο πολύ. Κάνει καλό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.Μην ξεχνάτε να έχετε τα μάτια σας και προς τα έξω όχι μόνο προς τα μέσα. Τα γεγονότα και ο αντίκτυπός τους στο νου και στην ψυχή ενός ζιζάννειου...Αίφνης θυμήθηκα τους καταπληκτικούς "μικρούς" της εφημερίδας. Ανυπομονώ...
Μαρία,
ΑπάντησηΔιαγραφήφοβόμαστε ό,τι ποθούμε πιο πολύ.
Breathe in, breathe out (song by Delta Goodrem- u can check it out at youtube).
Πάνω απ' όλα, μην αγχώνεσαι και μην φέρνεις τον εαυτό σου προ τετελεσμένου. Είναι πολύ πιθανό οι 2 επόμενες χρονιές να είναι αρκετά απαιτητικές και κουραστικές για πολλούς από εμάς. Όμως -και πρόσεξέ το αυτό- δεν θα είναι συνέχεια έτσι. Θα υπάρξουν και στιγμές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης. Και ίσως να είναι αυτές που θα μας ενθαρρύνουν τις δύσκολες στιγμές να συνεχίζουμε να ακολουθούμε τους στόχους μας. Κάθε πράγμα στον καιρό του.
Ζήσε το σήμερά σου χωρίς τσιγκουνιές, χαλάρωσε, φόρτισε τις μπαταρίες σου. Αν αυτό που θες να κάνεις είναι να κρεμάς το "don't disturb" στην πόρτα, κάντο. Αν όχι, βρες και πραγματοποίησε αυτό που όντως θες. Έχεις 1,5 μήνα μέχρι να ανοίξει το σχολείο. Ξέχασέ το γι' αυτο το διάστημα!
Όσο αφορά το χρόνο, θα συνεχίσει να κυλάει, ό,τι και αν κάνεις. Έτσι πάει και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης. Αλίμονο αν ο χρόνος κόλλαγε!!!!!!!!!!! Γιατί κάθε καινούργιο, ανεπανάληπτο λεπτό μας δίνεται για να ανακαλύψουμε κάτι, να κυνηγήσουμε τους στόχους μας, να θέσουμε τους επόμενους. Κάθε επόμενο λεπτό είναι η ζωή μας!
ΖΗΣ' ΤΗΝ!
P.S.1 Και μην κομπλάρεις! Εγωιστικές, self-fulfilling μπουρδίτσες γράφουμε όλοι! Join us!
P.S.2 Mrs. Mania. I hope you enjoy your vacation, but when come back... you'd better have sth to upload apart from comments! Otherwise, the consequences will be severe! Άντε, όλοι τη δουλειά εμείς τη βγάζουμε!!!!!!!!!!!!!!
ΕΛΕΝΗ,η απάντηση μου στη Μαρία δεν ήταν μόνο σχόλιο, αλλά δεν την διάβασες απ' ότι φαίνεται... Αναρωτιέμαι τί θα περίμενες να γράψω στο δικό σας περιοδικό. Και το λέω έτσι γιατί ένα κομμάτι μου ΤΟΥ και ΣΑΣ ανήκει αλλά ένα άλλο που αφορά διαφορετική φάση ζωής εμεπειρίες και θέση, δεν μπορεί να ανήκει εδώ. Θα μπορούσα όμως να σου δείξω ένα αντίστοιχο γραπτό από τα δικά μου 16 χρόνια...Όμως δεν ξέρω τί νόημα θα είχε τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟ 2,τί έγινες ; Αποκοιμήθηκες; Χρειάζόμαστε τις ευχές τις οδηγίες και τους αφορισμούς σου για τα ταξίδια μας που ξεκινάνε τώρα. Που θα πάμε δίχως αυτά ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κοιμάμαι ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όταν κοιμάμαι κοιμάμαι λίγο και τα μάτια μου είναι πλέον κουμπότρυπες ή και μανικετόκουμπα.
το θέμα είναι πως... μέχρι πρότινος δεν είχα θέμα. τώρα έχω.
εδώ έχω συλλογή που έγραφα φέτος, μερικά μικρά κειμενάκια με κοινό τίτλο:
"πικρές ιστοριούλες"
Ήταν ξαπλωμένη δίπλα μου. κοιμόταν... Είχε να κουνηθεί πολύ ώρα. Είχα παραξενευτεί - εγώ κάνω πολύ ανήσυχο ύπνο. Την πήρα αγκαλιά και της φίλησα το λαιμό.
Ήταν παγωμένη...
Καθόταν στην παραλία. Παρατηρούσε τον κόσμο γύρω της. Δεν της άρεσε, στην πραγματικότητα τον μισούσε. Να ζούσε στη θάλασσα...
Ξαφνικά κατάλαβε. Βούτηξε στη θάλασσα και απομακρύνθηκε. Ήθελε να κρυφτεί στο νερό, να μην ξαναδει τον κόσμο.
Να μην περάσει ποτέ ξανά την επιφάνεια...
"Επιστρέφω σε λίγο,
αν είναι ανάγκη επικοινωνήστε μαζί μου στο τηλέφωνο: 0946626817
Γιάννης"
Ταμπέλα έξω από μαγαζί στην οδό Χαμένων Ονείρων...
Είχα και μερικά άλλα αλλά σε ένα τετράδιο που έχασα (ή που δε βρίσκω...)
mania Φυσικά και θα έχει νόημα (όχι απλώς να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αν και είναι σημαντικός παράγοντας!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένουμε! και όταν γυρίσετε να τηλεφωνήσετε να
έρθουμε να σας δούμε
Movements- the fish
ΑπάντησηΔιαγραφήI left my hands fall all the way down to the floor
My body followed
Instantly
I closed my eyes
I breathed
Another movement to develop
I sensed it inside me
It took over my body
My mind
Slowly, I rose to my shoulders
All my strength there
I trembled
A second
Then my face was inches from the wooden floor
My co-dancer
So I fell
Gently
My chest
My stomach, the centre of my every movement
My waist
Gradually every part of my legs
My toes
Palms stick to the floor
I turned
I faced the ceiling
I curled up, hugged my legs
Silence
I dance to the music of it
Always
I jumped
I transferred spots away
Curled up again
I hid my face within my knees
Palms to the floor
It rises me to my feet
Soles naked
They feel my warmth
I face my idol in the mirror
And I know…
There is so much more
a! και καλό μας μήνα!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑύγουστος!!!!!!!!!!!
*χωρίς ζέστη.....
Ακόμα να το πει κάποιος; Παραξεφύγατε, **** το στανιό μου! Η πολλή αφηρημάδα σας συνδυάζεται με τη μαυρίλα σας και κόντεψε να μου φάει τα σωθικά (εκτός αν έπρεπε να τα πάρω σε 10 δόσεις και τα πήρα σε 1 και εκτός αν αλλάζει προς το τέλος, γιατι δεν άντεξα να τα διαβάσω όλα)!!!!!!! Έλεος! Δεν γίνεται να χρησιμοποιούμε συνεχώς το σουρεαλισμό σε κάτι που διαβάζεται δημοσίως, παριστάνοντας ότι ανεβάζουμε το επίπεδο. Νομίζω ότι κοντεύετε να γίνετε μονότονοι και γι' αυτό επιστρέφω να τσακωθούμε σαν καλοί ετεροϊδεάτες και να ανεβάσουμε τη θεαματικότητα (sorry, μου φάνηκε αστείο)!!! Ειδικά με αυτό που θα πω κάποιες (αν και δεν είναι εδώ) θα με κυνηγήσουν με πλάστη ανα χείρας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που είπα τα βασικά, αν και θα φάω χοντρό διαδικτυακό (και όχι μόνο) βρισίδι και ξύλο (και δεν ξέρω ποιος θα έχει δίκιο) θα αντιγράψω και θα επικολλήσω ένα ξεκάρφωτο κείμενο, αν δεν σας πειράζει...
Η εξάρτησή μας από τα τεχνητά κομμάτια μας
(μέσα από το καλύτερο παράδειγμα: τους εαυτούς μας)
Πιστεύετε ότι η μόνη εικόνα ζωντανού συναρμολογούμενου είναι η γιαγιά που βγάζει τη μασέλα και τη ρίχνει σ’ ένα ποτήρι νερό, βγάζει το γυάλινο μάτι και το ακουμπά στο τραπέζι και μετά το ψεύτικο πόδι το αφήνει μαζί με την ομπρέλα; Εκπαιδευόμαστε πολύ πριν φτάσουμε στο τελευταίο επίπεδο αυτής της «ανακατασκευαστικής» συμπεριφοράς μας. Το συνειδητοποίησα πρόσφατα. Για να εξηγήσω αυτό το φαινόμενο, σκέφτηκα τη τεχνητό έχει το σώμα που ξέρω καλύτερα, το δικό μου:
Ως νεογέννητο, έπρεπε να μου κόψουν τον ομφάλιο λώρο με ψαλίδι, αν και είμαι σίγουρος πως θα είχε κοπεί μόνος του κάποια στιγμή.
Στα 3 μου έπρεπε να μου κάνουν περιτομή. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα ότι δεν θα γινόταν κάτι σχετικό στο μέλλον αν το άφηναν έτσι.
Μετά μπήκα στο «παιχνίδι» με τα περισσότερα τεχνητά υλικά: την οδοντιατρική. Εκεί κάθε τόσο είχαμε σφραγισματάκια, φθοριώσεις, το μετέπειτα κατανοηθέν βερνίκι και όλα όσα ξέρετε και δεν ξέρετε που βάζει ένας οδοντίατρος.
Ακόμα και τα γυαλιά που φοράω τα θεωρώ τεχνητά μέλη. Γιατί αν τεχνητό μέλος ορίζεται καθετί που τοποθετείται στο σώμα αναπληρώνοντας κάποια ατέλειά του, αυτό αυτόματα εντάσσει και ένα σωρό πράγματα που αρχίζουν να χρησιμοποιούνται ή χρησιμοποιούνται ήδη στην ηλικία που είμαστε:
-γυαλιά (ηλίου και όρασης), φακοί επαφής
-ζελέδες, αφρούς, lac, βαφές μαλλιών, στέκες, λαστιχάκια
-make-ups, πούδρες, σκιές, μολύβια, πηλός, αγγούρια, κρέμες ομορφιάς (και δεν είμαι σίγουρος για τα υπόλοιπα από βερίκοκο) και ένα σωρό άλλα απροσδιόριστα καλλυντικά προσώπου (μάλλον δεν τα ξέρω όλα)
-σκουλαρίκια, δαχτυλίδια και λοιπά κοσμήματα
-βαφές νυχιών, ψεύτικα νύχια
-ξυράφια και ξυριστικές μηχανές
-(ακόμα και τα ρούχα μας!)
(συνεχίζεται, γιατί βγήκε μεγάλο...)
(συνέχεια από τη ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αφού μέχρι στιγμής αυτά έχω παρατηρήσει και ζήσει, θα αρχίσω να κάνω προβλέψεις.
Στα 20 περιμένω να αποχωριστώ τη μυωπία με λέιζερ ή εγχείρηση.
Μετά τα 25 πιθανότατα να είμαι αρκετά ψωνάρα ώστε να βάλω δαχτυλίδι στο στομάχι!
Περίπου στα 35 ή λίγο νωρίτερα ή πολύ αργότερα θα αρχίσουν να ασπρίζουν τα μαλλιά μου, οπότε μπορεί να αρχίσω να τα βάφω.
Από τα 40 και μετά, μάλλον θα είμαι αρκετά υπάκουος για να πάρω τα 9.999...999 χάπια που θα μου χορηγεί από επίσκεψη σε επίσκεψη ο κάθε γιατρός.
Μέχρι τα 50 θα φοράω τα πρεσβυωπικά γυαλιά πια.
Μέχρι τα 60, όλο και κάποιο μηχανηματάκι θα έχω βάλει στην καρδιά! Επίσης από τα 55 το αργότερο σίγουρα θα αρχίσουν να πέφτουν τα δόντια μου.
Και από κει και πέρα εκπληρώνω το κρυφό όνειρο μια ζωής: να ήμουν τόσο ηλίθια επιπόλαιος ώστε να έχω κανένα-δυο τεχνητά άκρα, κάνα γυάλινο μάτι, μασέλα, μπαστούνι, π, αναπηρική καρέκλα, 5-6 σωληνάκια συνδεδεμένα με τις ανεπαρκείς φλέβες μου. Μόνο για τα μάτια δεν κάνω κάτι πια γιατί ο καταρράκτης, που ξέχασα να σας πω, με τύφλωσε. Σε αυτή τη φάση θα έχω υπάρξει επιπόλαιος γιατί όλα αυτά θα τα έχω πάθει σε προσπάθειες να κάνω με το σώμα μου κάτι που όχι μόνο δεν είμαι ικανός γι’ αυτό, αλλά δεν περιμένω αποτέλεσμα και έτσι δεν είχε νόημα να το κάνω.
Τέλος, ακόμα κι όταν πεθάνω με φορτώνουν με κουστούμι!
Ξέρετε όμως γιατί δεν θα είμαι ικανός; Γιατί, όταν θα μπορούσα να έχω εκπαιδευτεί για τέτοιες καταστάσεις, το σώμα μου δεν αντιμετώπισε αυτά για τα οποία είναι φτιαγμένο να αντιμετωπίζει. Όλο αυτό το πανηγύρι σε στυλ «πλαστικών εγχειρίσεων» (αλλά ευτυχώς πιο ελαφρύ) σταμάτησε πολλά φυσιολογικά πράγματα που ο οργανισμός περίμενε να αντιμετωπίσει και να αποκτήσει χρήσιμες εμπειρίες από αυτά. Σίγουρα κάποια από αυτά είναι απαραίτητα, αλλά γιατί να φορέσω γυαλιά όταν μπορώ να ξεχωρίσω ένα αυτοκίνητο στο δρόμο (ή ένα ελάφι στο δάσος, αν είμαι σε μη αστικό περιβάλλον); Κι αν είμαι θηλυκό, γιατί να βάλω 3 δάχτυλων στρώμα πούδρας όταν δεν έχω ούτε μια ουλή από τσίμπημα νεογνού κουνουπιού να κρύψω; Ως γέρος, γιατί δεν περπάταγα για να μπορέσω να κρατήσω τα πόδια μου αντί να περιμένω να έρθει το μπαστούνι να με βρει στην καρέκλα; Και, ως άμυαλο νιάτο, γιατί να βάλω στο στομάχι μου κάτι τέτοιο όταν θα μπορούσα απλώς να συνεχίσω να τρώω φυσιολογικά;
Το σώμα μας λοιπόν θα ήταν πολύ καλύτερα αν το αφήναμε το προσαρμόζεται και να εκπαιδεύεται όσο το δυνατόν γίνεται μόνο του και όχι όπως τώρα που το καθιστούμε ανίκανο χάρη στα πρόσθετα επάνω του.
Κάλλιο μόνος ν’ ανέβει κι εκεί να μείνει, παρά να τον ρίξει το «ένα χεράκι»!
ΥΓ.1: Σας χαιρέτησα; Δεν σας χαιρέτησα!
Καλώς σας βρήκα!
Χαίρετε, τι κάνετε, καλά, ευχαριστώ!
ΥΓ.2: Ελένη, ο χρόνος είναι ένα μονόμετρο μέγεθος που παίρνει μη αρνητικές τιμές! Συμβολίζεται με t και χρησιμοποιείται κυρίως στην Μηχανική και στις Χημικές Αντιδράσεις!
Δεν ξέρω αν αυτό εκμηδενίζει, βέβαια, την υποκειμενικότητά του...
Όχι κύριε, γιατί πολύ φιλοσοφική σχολή την είδαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξέροντας με ποιον να μιλήσει, έμεινε εκεί που ήταν, στα λημέρια του. Υπήρχε ένας δαίμονας, ένας άγγελος, ένας δράκος, μια Σφίγγα και ένα τέρας εκεί έξω έτοιμοι να του μιλήσουν, ο καθένας στο βασίλειό του. Αλλά αυτός έβαλε μια μηχανή μπροστά και ξεκίνησε να απομακρύνεται από όλους. Μόνον η Σφίγγα τον ακολούθησε, γιατί ακόμα δεν είχε απαντήσει σωστά την ερώτηση. Αλλά έτσι κι αλλιώς η Σφίγγα δημιουργήθηκε μέσα στη χώρα του και την ήξερε καλύτερα. Αυτό, όμως, απλώς εξίσωνε τα δικαιώματά της επάνω του σε σχέση με τους άλλους. Η ίδια δεν το καταλάβαινε, γιατί σκεφτόταν μόνο τι έπρεπε να κάνει με τον άνθρωπο αυτόν: να τον τιμωρήσει επειδή πρόδωσε την πατρίδα του, έστω και με καλό σκοπό, έστω και στιγμιαία, πριν συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της πράξης του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι υπόλοιποι, όπως είναι λογικό, έπαιξαν ρόλο σ' αυτήν την ιστορία:
Ο άγγελος του είχε σταθεί πάντα ο πιο πιστός σύμμαχος. Δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, ο ήρωάς μας μόνον το δοκίμασε, αλλά στο τέλος πάντα εκεί γύριζε. Ήξεραν καλά ο ένας τον άλλον και συνεργάζονταν σχεδόν τέλεια. Μόνο που ο ήρωας της ιστορίας δεν ήταν φτιαγμένος για αυτό. Καθένας σ' αυτόν τον κόσμο (όπου όλοι τα έβαζαν με όλους) ήταν φτιαγμένος με ταλέντο στη χρήση των εργαλείων και ξορκιών της χώρας του, και ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ομοεθνής με αγγέλους.
Το τέρας και η χώρα του ηταν κάτι τελέιως ξένο για αυτόν. Δεν περίμενε ότι θα χρειαστέι ποτέ να μεταναστεύσει τόσο μακρυά (ενώ ο άγγελος ήταν "γείτονας"). Είχαν βασικές διαφωνίες οι 2 χώρες, αλλά αυτός ήταν ένας προδότης: αυτό σήμαινε ότι το μυαλό του ήταν ανοιχτό σε κάθε καινούρια ιδεολογία. Έτσι, όταν χρειάστηκε, το τέρας του δάσους του έμαθε πως να σκέφτεται σ' αυτή τη χώρα. Αν και δεν συνεργάστηκαν σχεδόν ποτέ ιδιαίτερα καλά.
Με τη χώρα του δράκου είχε ξαναπροσπαθήσει να συνεργαστεί πριν την προδοσία, παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για χώρα με διαφορετικές αντιλήψεις από τη χώρα του. Τότε είχε πετύχει. Ήταν όμως σαν να ήταν ο ίδιος από τη χώρα αυτή. Και πραγματικά αργότερα έμαθε πως ίσως είχε μια μακρινή καταγωγή από τη χώρα του δράκου. Μετά την προδοσία δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της χώρας του. Επίσης δεν είχε πρόσβαση πια στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας του δράκου.
Όσο για τον δαίμονα... περίπου λίγο πριν τον καιρό της προδοσίας, ο ήρωάς μας άρχισε να έχει επικοινωνία με αυτήν τη χώρα, παρ' όλο που ήταν γειτονική της δικιάς του. Βεβαίως και ειπώθηκε ότι η επικοινωνία αυτή ευθυνόταν για το συμβάν, αλλά περίπου εκείνο τον καιρό ο δαίμονας αποδυναμώθηκε στο έπακρο χωρίς να έχει κάποιο όφελος ή να καταστρέψει τελείως κάποιον. Η χώρα αυτή, που κόντεψε να αδειάσει και να χαθεί δεν θα μπορούσε να οδηγήσει ένα "γείτονα" (γιατί "γείτονας" εδώ σημαίνει "όχι πάντα εχθρός") στην καταστροφή: χρειαζόταν τη βοήθειά του.
(συνεχίζεται γιατί πάλι βγήκε μεγάλο...)
(συνέχεια από την ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πώς έγινε να γίνουν όλες οι χώρες τόσο επικοινωνιακές για ένα άτομο; Από την προδοσία, το τέρας και ο δράκος προσεγγίζουν συνεχώς αυτόν τον άνθρωπο. Ο δαίμονας συνέχιζε να ζητάει απεγνωσμένα, και χωρίς αποτέλεσμα, βοήθεια. Ο άγγελος αμφιταλαντευόταν στο τι είναι δίκαιο και η χώρα του, η χώρα των μάγων, τον θεωρούσε ένα άχρηστο απόβρασμα. Αλλά καθώς ο άνθρωπος αυτός δεν μπορούσε να βρει πουθενά κατάλληλο μέρος να ζήσει, η τιμωρία της προδοσίας φάνηκε να είναι αρκετή.
Αυτός όμως δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτα, αφού δεν μπορούσε να κάνει σωστή δουλειά με τους δράκους και το δάσος και είχε ξεχάσει πώς να εργαστεί στην ίδια του τη χώρα. Δεν είχε μάθει ποτέ πως να συνεργαστεί με τους δαίμονες και η χώρα των αγγέλων μόλις τώρα περνούσε μια κρίση όμοιας δραστικότητας με αυτήν που μόλις είχε βγει από μέσα η χώρα των δαιμόνων.
Οι μηχανές, λοιπόν αποτελούσαν σχεδόν ουδέτερο έδαφος: όσοι προέρχονταν από τη χώρα των μάγων τις χρησιμοποιούσαν καλύτερα, αλλά δεν άνηκαν σε καμία χώρα. Βέβαια, μόνες τους και με έναν αμαθή και με "στερνή γνώση" χρήστη ήταν σχεδόν άχρηστες. Στην πραγματικότητα, εκείνο τον καιρό η χώρα του είχε μια μόνιμη εξάρτηση από αυτές, γιατί οι πόροι της χώρας δεν ήταν αρκετοί για κανέναν.
Και ξαναγυρίζουμε στο γεγονός που αρχίσαμε: Ο ήρωάς μας μόλις φεύγει από τις 5 χώρες και δεν ξέρει αν υπάρχουν άλλες στον κόσμο. Μάλιστα, είναι πιθανό να τελειώνει εκεί ο κόσμος. Μπορεί όμως ακόμα να γυρίσει πίσω οπουδήποτε. Πού;
Ο καθένας σας ξέρει καλά της απάντηση που θα έδινε, αν και μάλλον δεν είναι για κανέναν η ίδια. Αλλά ονομάστε την, τουλάχιστον μέσα σας!
ΟΚ, παραμυθάκι, αλλά δεν είναι καλό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου ρε Μπάμπη!
ΑπάντησηΔιαγραφήέσκισες, το πρώτο μου άρεσε.
έχεις αρχίσει να απαλλάσσεσαι από τα κολλήματα που, κατά την αμφισβητούμενη γνώμη μου, σε κράταγαν πίσω. (τώρα να δούμε τι θα γίνει με εμένα!!!)
μου άρεσε πολύ το πρώτο κείμενο, είναι μια παρατήρηση που ομολογώ πως την βρήκα ιδιαίτερη.
για τον σουρεαλισμό και όλο αυτό το ήπιο κράξιμο στο πρώτο σχόλιό σου έχεις ένα δίκιο. το παρακάνω. ο καθένας έχει τις αδυναμίες του βλέπεις.
τέλος πάντων, έσκισες με τα κείμενά σου (και μας ταρακούνησες λίγο (γιατί η ζέστη όντως μας πείραξε) και να κανονίσουμε να βρεθούμαι.
Υ.Γ. συγγνώμη που δεν ήρθα στην πρόβα αλλά έφεραν εκείνη τη μέρα το καινούργιο μας ψυγείο... στην επόμενη να με υπολογίζεις...
ΟΚ, Μοντεχρήστο 2, ευχαριστώ πολύ. Με ξάφνιασες με τα λόγια σου (όπως λέει και ο Μαρσέλ Ντάλτον με χαμόγελο: Είμαι "απογοητευμένος πράγματι". Στη χώρα μου αυτή η έκφραση σημαίνει πως είμαι ευχάριστα ξαφνιασμένος!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, παρατηρώντας πως είσαι ενεργός στο Blog αν και είναι Αύγουστος, συμπεραίνω πως είμαστε στο ίδιο καμίνι, οπότε θα σου τηλεχωνήσω με το τηλεχωνί!
Επέστρεψα και εγώ στο φούρνο μικροκυμμάτων τύπου "Αθήνα 2009" οπότε μπορούμε να τηλεχωνιθούμε ή είναι τηλεχωνηθούμε (η)?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εγώ επέστρεψα σήμερα. Να προσαρμοστώ πρώτα στην παρούσα κατάσταση, γιατί τα μάτια μου βλέπουν ακόμη πρασινάδες και άλλους ορίζοντες και μετά ανασκουμπωθείτε. Να συναντηθούμε λέω πριν αρχίσει το σχολείο. Εσείς τι λέτε ; Τα σχόλια μου για τα κείμενα αφού τα διαβάσω καλύτερα. Opionhouter, τα διάβασα λαίμαργα. Θα τα ξαναδιαβάσω με ψυχραιμία...Πάλι χαστούκια μοιράζεις νομίζω...αλλά γλύκανες λίγο. Σας χαιρετώ για την ώρα. Ελένη ΔΕΝ είναι σουρεαλιστικό το ποίημά σου και είναι πολύ όμορφο. Μοντεχρήστο 2 όταν έρθεις στη γειτονιά τα λέμε από κοντά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πριν δυο χρόνια θα μπουμε στην τάξη και θα μας βαραίνει όλους η εικόνα και η σκέψη για τον τόπο μας που φλέγεται. Θα αναλωθούμε σε μερικές συζητήσεις για την ανευθυνότητα των Αρχών του τόπου αλλά και των ασυνείδητων ιδιωτών που δεν προβλέπουν και θα μελαγχολήσουμε πολύ, σκεπτόμενοι το μέλλον που είναι από κάθε άποψη αβέβαιο και θα κρατήσουμε το θυμό μέσα μας να μας τρώει τα σωθικά εως ότου βγει σε άσχετη στιγμή και με άσχετη αφορμή...αν βγει! Άκουσα μια κουβέντα απλή και απόλυτη με την οποία συμφωνώ. Αυτά συμβαίνουν εκεί που υπάρχουν ΑΤΟΜΑ και όχι ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ. Για να μη μακρυγορώ...Πόσοι από μας σκέφτονται συλλογικά και πόσες φορές μέσα στη μέρα ; Πόσο η εκπαίδευση που παίρνουμε μας μαθαίνει ότι αυτό που ανήκει σε όλους: από το φυσικό περιβάλλον ως και το δημόσιο κτίριο που στεγάζεται το σχολείο μας καιο δρόμος που βαδίζουμε είναι στο έλεός μας είναι στην αποκλειστική δική μας φροντίδα και ευθύνη. Πόσες φορές τη μέρα σκεφτόμαστε κάτι που να μην αφορά εγωιστικά τα στενά όρια του ατόμου μας αλλά να είναι έγνοια για τους άλλους. Μήπως ως ΑΤΟΜΑ αλλά και ως ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ πρέπει να βάλλουμε λιγότερο "εγωκεντρικούς" στόχους. Ξεκινώντας από την αλλαγή στάσης απέναντι στο ίδιο το σχολείο μας και προχωρώντας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν 4,5 ώρες ξαναμπήκα σπίτι μου. Όχι μόνο ξέρω πως είμαι ειρωνικότατα τυχερός που το σπίτι μου δεν ήταν κοντά σε πράσινο, αλλά τώρα, εκτός από τη βρόμα που ξεσυνήθισα πρέπει να αναπνέω στάχτη και μπούρμπερη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι ακόμα... ένα λάθος που κάνουμε συχνά είναι ότι κατηγορούμε την κυβέρνηση για έλλειψη σχεδίου όσον αφορά τις φωτιές. Μην λέτε βλακείες: εγώ βλέπω πως οι αναζωπυρώσεις πήγαν μια χαρά και η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία: και πάλι βρέθηκε τρόπος να φυτέψουν τσιμέντο, που, όχι μόνο δεν καίγεται, αλλά πουλιέται σε πολύ καλή τιμή. Γιατί οι οικονομικά σημαντικοί Έλληνες, κυρίες και κύριοι, αυτοί οι αξιότιμοι άνθρωποι που καμαρώνει η Ελλάδα γι' αυτούς, έχουν ανάγκη να χτίσουν τα υπόλοιπα από την 25η βίλλα τους ο καθένας, γιατί πρέπει να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους σ' αυτές τις δύσκολες μέρες της οικονομικής κρίσης, που, ως γνωστόν, χτυπάει κατα κύριο λόγο αυτούς τους ηγέτες, τους εξαίρετους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τέλος πάντων τι ασχολήστε με ασήμαντα, μικροσκοπικά θεματάκια όπως όι ψωροσπινθήρες της Αττικής; Ε, καλά, κάηκαν. Τέλος. Εδώ, κύριοι, λέμε για πρόωρες εκλογές, που είναι σημαντικότατο θέμα, πρέπει να είμαστε ενήμεροι για τον τόπο μας, να τιμήσουμε την ομαδάρα μας, τη Βουλή. Να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας σε ένα μεγάλο μέρος των εξαίρετων κύριων για τους οποίους και σας έλεγα, βεβαίως-βεβαίως! Αυτοί, που όποιος κι αν βρεθεί να κυβερνά, θα το κάνει με αγάπη για το λαό και, όπως πάντα, θα προσφέρει!
(Είθε το μάτιασμα να έπιασε... αν ναι, τουλάχιστον ένας κροίσος ή πολιτικός θα έχει σοβαρότατα προβλήματα αύριο... και θα παρακαλούσα να μην είναι ο ιδιοκτήτης νησιού από τη διαφήμιση... "Ποιος θα 'ναι;")
just sometimes
ΑπάντησηΔιαγραφήsometimes i see your face in the dark
you, of all people
sometimes i wonder if our mistakes were big
or hard enough
sometimes i may cry without tears running down
my face
sometimes my eyes are too broken to hide
and too wide to lie
sometimes i allow myself go down
to suffer again
sometimes i think i miss you
sometimes i walk away when i see you
without asking myself why
sometimes i can run faster than before
to get healed
sometimes i forget
but then i always remember that i can't
sometimes i find you in my deepest dreams
and thoughts
sometimes i fall
bruises burning my body
but sometimes is sometimes
so sometimes
i allow myself to think i don't love you
Κοιμήσου, αγγελούδι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ νύχτα είναι κακός σύμβουλος, τα μεσάνυχτα χειρότερος, και τα μεταμεσονύκτια χείριστος!
Opionshouter, τα καλά νέα είναι οτι αυτό το είδος γραφής το έχεις βελτιώσει από την πρώτη γυμνασίου. Ομως αν και κινεί το ενδιαφέρον, είναι χα;οτικό, τόσο που μόνο εσύ τελικά μπορεις νατο καταλάβεις. ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ. Είναι φανερό ότι για την ώρα λίγο σε ενδιαφέρει αν καταλαβαίνουν ή αν κουράζονται !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη, sometimes i wonder if our mistakes are big or hard enough...γιατί όμως ; είναι το σκοτεινό σημείο του ποιήματος. Από το οποίο θα μπορούσε να αρχίσει ένα καινούργιο ποίημα ή πεζό η μια δίχως τέλος συζήτηση... Αυτό που διασώζει το τετριμμένο θέμα του χαμένου έρωτα είναι ότι το χρησιμοποιείς ως όχημα για να ταξιδέψεις σε τόσα άλλα σπουδαία και ενδιαφέροντα κομμάτια του εαυτού σου. Επίσης ένας άλλος λόγος που μου αρέσουν τα ποιήματά σου και βέβαια και το ταλευταίο, είναι ότι καταφέρνεις να τα κλείνεις και μαλιστα με ισορροπία (για το κείμενο μιλώντας), νόημα και κάπου κάπου, όπως εδώ μια μικρή και αλλά τόσο αναγκαία δόση χιούμορ.
ΑπάντησηΔιαγραφήHi to everyone!
ΑπάντησηΔιαγραφήThanks for your comments. Aν και... Μπάμπη, εγώ προσωπικά δεν έχω παράπονο. Οι σκοτεινές νύχτες μου έχουν σταθεί καλός σύμβουλος και φίλος.
Μania, δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο ποίημα είναι ερωτικό ή κάτι άλλο. Δεν σκεφτόμουν ιδιαίτερα όταν το έγγραφα....:-(
Και Μπάμπης again... Κατ' αρχάς μου άρεσαν πολύ τα τελευταία 3 κείμενά σου. Συμφωνώ σε πολλά σημεία. Θα σταθώ όμως στο 2ο, με τον εξορισμένο ήρωά σου.
Μας κατηγόρησες πιο πάνω ότι το παρακάναμε με τον σουρεαλισμό. Απ΄ ότι φαίνεται όμως παρασύραμε λιγάκι κι εσένα.... Η ιστορία σου χρησιμοποιεί το παραμυθικό στοιχείο για να πει πολλά... Αν κατάλαβα καλά - αν όχι πες το μου -είμαστε δέσμιοι του κόσμου στον οποίο ζούμε και τον προκαταλήψεών του. Στην προσπάθειά μας να βοηθήσουμε, να κάνουμε κάτι "καλό",μπορεί να βρούμε και τον μπελά μας!! Κι αυτό γιατί το "καλό", όπως και το "κακό", έχουν διαφορετική υπόσταση για τον καθένα. Το "σωστό" και το "λάθος", αν θες. Έτσι πολλές φορές χανόμαστε, μένουμε μόνοι... όπως και ο ήρωάς σου. Και ναι, όντως ο καθένας από εμάς θα διάλεγε διαφορετικό δρόμο στο τέλος, για κάποιους θα κάναμε το σωστό, για κάποιους όχι. Όμως, αυτό που μετράει είναι να είμαστε εμείς ικανοποιημένοι με τις αποφάσεις μας και τους δρόμους που διαβαίνουμε, σωστά?
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που διάλεξες να εκφραστείς αυτή την φορά, keep up the good work!!! Something tells me that there is so much more to you than you let us see... Και ακού τη συμβουλή της Mania. Προσπάθησε να βάζεις σε μία τάξη τις σκέψεις σου πριν αρχίσεις να γράφεις. Μπορεί εύκολα να μπερδευτεί κάποιος με τα κείμενα σου. Άσε που άμα είναι πολύ μπερδεμένα χάνουν τα μυνήματα που προσπαθείς να περάσεις...
go check out the song roads by portishead at youtube.... magical....!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κοιμήσου, αγγελούδι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ νύχτα είναι κακός σύμβουλος, τα μεσάνυχτα χειρότερος, και τα μεταμεσονύκτια χείριστος!"
είναι ακριβώς έτσι.
ακριβώς.
Η νύχτα από μόνη της τραβάει από μέσα σου την αισιοδοξία ακόμα και αν την μέρα σε έπνιγε.
ακόμα και αν όλα στο φως πάνε καλά, στο σκοτάδι δεν πάνε.
και κάτι σου χρειάζεται, ίσως κάποιο βοήθημα που θα σε ανεβάσει (κάποιο θηλυκό με μορφή που τελικά μόνο εσύ θαυμάζεις τόσο τραγικά, ή κάποια κιθάρα που έρχεται να αναπληρώσει το κενό του προαναφερθέντος θηλυκού ή και πιο αυτόνομα να γίνει αυτή το βοήθημα απαλλάσσοντας σε από την ανάγκη της "εκείνης")
όπως και να 'χει, το ξενύχτι είναι για τους εραστές του δυνατού και αλλόκοτου, καθώς σέρνει μαζί του συναισθήματα και ιδέες που είναι για πάντα κλειδωμένες στο σκοτάδι μέχρι να τις ξενυχτίσεις αυτοπροσώπως. είτε είναι ιδεές και ξοφλημένες σκέψεις είτε κλίμακες σε περιμένουν μόνο στο σκοτάδι...
Απλά το μυστικό είναι ένα. Οι αποφάσεις δεν παίρνονται στο σκοτάδι. Η νύχτα είναι κακώς σύμβουλος.
Περπατώ κάτω από έναν κόκκινο ουρανό που στάζει το αίμα του κάτω, στη ζωή μου. Κλαίει και δακρύζει αίμα και αυτός όπως κάποιος άγνωστος ανθρωπάκος μέσα σε ένα μυαλό που έχει μαγνητίσει την αύρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερπατώ και κοιτάω τη γη. Τη γη που πολύ συχνά ανοίγει και με καταπίνει. Με προστατεύει; Από τι;
Περπατώ μέσα σε ένα σπίτι που οι πόρτες του ανοιγοκλείνουν μόνες τους και ακούω γέλια από τον από πάνω όροφο. Δεν πλησιάζουν αλλά σίγουρα θέλουν να τα ακούσω!
Η θάλασσά μου με καλεί και εγώ πηγαίνω. «έρχομαι, έρχομαι» της λέω ξεψυχισμένα και περπατώ για άλλη μια φορά υπνωτισμένος κοντά της. Μόνο λίγο πριν πνιγώ καταφέρνω να ξυπνήσω…
Θρηνώ τη φαντασία μου και τους κόσμους που δεν ανακάλυψα ακόμα… και δυστυχώς δεν θα μπορώ πια να τους ανακαλύψω. Είμαι άνθρωπος.
Ίσως ένα δάσος, ένα δάσος κούφιο, χωρίς ζώα, χωρίς ζωή, να μπορεί να με κρατήσει για πάντα. Ίσως πάλι κάποιο θηλυκό. Ίσως τίποτα από τα δύο. Ναι, τώρα κατάλαβα… είμαι φυλακισμένος για πάντα στην αιώνια αλλαγή. Δεν υπάρχουν τέτοια δάση και ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ δεν υπάρχουν τέτοια θηλυκά.
Τώρα πια το γέλιο μου είναι γάργαρο και ξέρω καλά γιατί… Νομίζω πως της αρέσει να με ακούει να γελάω…
Και είναι μια πληγή εδώ και πολύ καιρό. Στάζει κραυγές όταν ανοίγει. Πριν λίγο κατάφερα να την κλείσω. Δεν πάει πολύς καιρός… Η ερώτηση είναι: «για πόσο;»…
Η ερώτηση είναι πάντα: «ΓΙΑ ΠΟΣΟ;»
Μου γαργαλάει την ψυχή ηδονικά η υπόνοια του τέλους. Σαν εραστής σχεδόν. Να δω πότε θα την δαγκώσει…
Δεν έχω τίποτα πολύτιμο να σου δώσω… Τίποτα, ακούς; Έχω μόνο λίγη θολή σκέψη για σένα και αρκετά περισσότερη αγάπη. Πώς να έρθεις σε εμένα; Υπάρχουν τόσο καλά πακέτα προσφορών εκεί έξω…
Η ανάληψη μου θα σέρνει πίσω της, σαν τραινάκι, ένα σωρό έρωτες που καταλήγουν σε έναν, …ένα σωρό πόνους. Ένα σωρό εικόνες και νότες και θα σέρνει και ποιος ξέρει τι άλλο… φορτηγά και προφυλάξεις και δρόμους που μου λένε καλημέρα και γέφυρες που έπεσαν και έναν κόσμο που βρήκα μαζί με αυτόν που περίμενα να βρω. Μακάρι να σέρνει και κάτι από εκείνη. Θα μου λείψει εκεί που θα είμαι…
Η ψυχή μου είναι δέμα κούριερ. Το φορτώνουν και το ξεφορτώνουν και μεγάλη μουστακαλήδες γεροδεμένοι το πετάνε από φορτηγό σε φορτηγό και από πλατφόρμα σε πλατφόρμα. Και όμως γράφει: «fragile» απ’ έξω…
Μοντεχρήστο 2 μπορώ να κλάψω ελεύθερα πριν ανασκευάσεις με το επόμενο κείμενό σου ;(καποιο επόμενο θα ανασκευάζει...)οσο τραβάει η καρδιά μου...; Εύθραυστες ψυχές μου προσεξτε το φθινόπωρο, θα συναντηθούμε σύντομα στο γνωστό σκονισμένο και ποντικόβρυτο χώρο...Το περιμένω !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλεια, αυτό ακριβώς που ήθελα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφω κάτι, περιμένω νέα και 2 μέρες μετά γίνεται της ******** κι έχουμε να πούμε και τίποτα, βρε αδερφέ!
Ελένη, όσον αφορά το σχόλιο του 2ου κειμένου μου, όπως έχουμε πει στο μάθημα Κ.Ν.Λ. ο αναλυτής οδηγείται συχνά πολύ πιο βαθιά από το συγγραφέα στο λογοτεχνικό κείμενο (και το θεωρώ λογοτεχνία μόνο επειδή είναι παραμύθι). Στην πραγματικότητα περίμενα να ξεχωρίσει κάποιος τον ΑΡΙΘΜΟ των βασιλείων: 5. Οποιοσδήποτε δηλαδή που ξέρει ότι παίζω Magic: The Gathering. 5 είναι τα βασικά χρώματα που χρησιμοποιεί το παιχνίδι. Εμπνεύστηκα το κείμενο από αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι καρτών, δηλαδή από τα προβλήματα που είχα εκεί τον προηγούμενο χρόνο. Μπορεί να είναι απλώς ένα χόμπυ, αλλά, όπως είδες, δίνει ωραίες ιδέες.
Τέλος πάντων, δεν είχα πάει τόσο βαθιά όσο εσύ πήγες, αλλά ήθελα και ήξερα ότι βγαίνει κάποιο βαθύτερο νόημα, ίσως και ηθικό δίδαγμα. Πάντως, ήμουν πιο σίγουρος ότι πολλοί θα διάλεγαν κάποιο συγκεκριμένο βασίλειο (για παράδειγμα, εμένα τελικά απ' τα μαλλιά με πήρε ο άγγελος και μ' έβαλε σε τάξη. Απόδειξη ότι... τώρα ξανάρχισα να φοράω σταυρουδάκι!). Επίσης, να σου πω ότι έχεις απόλυτο δίκιο στο ότι το σωστό και το λάθος είναι διαφορετικό για τον καθένα. Με 2 έννοιες όμως: ο άγγελος έχει την τιμή του "καλού" και ο δαίμονας τη ρετσινιά του "κακού", αλλά τελικά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Και ο Εωσφόρος ήταν άγγελος, και ο διάβολος του Αρκά ήθελε μετάθεση επάνω... Από την άλλη, για τις πράξεις μας μπαίνουν πάντα στη μέση ηθικές καταστολές και ένστικτα για το σωστό και το λάθος. Επίσης, στον κόσμο του παραμυθιού μου, όλοι είναι σε πόλεμο με τα μη γειτονικά βασίλειά τους και συχνά πολεμούν στο πλευρό των γειτόνων τους. Έτσι, σαφώς και μετράει η γνώμη και η αντίδραση των άλλων για τις πράξεις και τις αποφάσεις του ήρωα αυτού. Και πάλι μιλάω μεταφορικά, σουρρεαλιστικά ή όπως θες πες το, αρκεί να κατάλαβες.
Τώρα, για τα περί νύχτας... απλά μπορεί να είμαι υπερβολικά επιφανειακός όσον αφορά το θέμα που γράφεις! Πάντως, απλά είπα κάτι που πίστευα ότι ήταν αλήθεια στην περίπτωση, παραδεχόμενος ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Τέλος... οι σκέψεις μου να ξέρετε ότι, όσον αφορά τη μεταφορά τους στο χαρτί, είναι σαν τα μαλλιά μου: πάσχουν από αυτοδιάθεση ανώτατου βαθμού. Και, πάνω απ' όλα, επιμένουν σα σκύλες να κάνουν απεργία κάθε φορά που πάω να τις βάλω σε τάξη, είτε στο χαρτί, είτε στο κεφάλι μου. Πιστεύω ότι απλά, επειδή δεν έχω ενηλικιωθεί ακόμα, μου λείπει αυτού του είδους η ανάπτυξη. Ας ελπίσουμε ότι, σε αντίθεση με πολύ κόσμο, κάποια στιγμή θα αποκτήσω κι αυτήν την ικανότητα, να σπάω άδικες απεργίες... έτσι θα γλιτώσω και το εγκεφαλικό!
(συνεχίζεται, πολλά έχω να πω...)
(συνέχεια από την ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοντεχρηστάκη μας, σειρά σου.
Πρώτα-πρώτα, για να ξέρω ότι δεν λέω ********, πες μου πως πάτε με το κορίτσι. Γιατι νομίζω πως εκεί κοντά βλέπω μια λαμαρίνα κατακρεουργημένη απ' τις δαγκωνιές, για τις οποίες υπαίτιος δεν είναι ούτε ο Αρτέμης (σου), ούτε ο Ευθύμης, ούτε ο σκύλος του Μπάμπη, του οποίου επιμένω να ξεχνάω το όνομα! Φυσικά έχεις διατηρήσει το στυλ "όλοι θα πεθάνουμε, αλλά, ψυχραιμία, δεν πειράζει, θα γίνει αργά και βασανιστικά" στο ακέραιο (δεν ξέρω αν είναι έτσι, εγώ έτσι το βλέπω, και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που πέρασα ένα χρόνο βρίζοντάς σε...). Επίσης, σιγά-σιγά μας λες: "η κόλαση είναι οι άλλοι και ενίοτε η άλλη" και πιστεύω ότι οι περισσότεροι που θα το καταλάβουν αυτό, μπορεί να προσβληθούν (άσχετα το πόσοι θα το ομολογήσουν). Βέβαια, εγώ συμφωνώ. Αυτά αν, επαναλαμβάνω, δεν λέω ****κίες και τα πάτε φυσιολογικά με το κορίτσι. Άλλο: το "κακώς" σύμβουλος το έκανες επίτηδες, δείχνοντας το επίρρημα και εννοώντας "δυστυχώς", ή είναι ορθογραφικό λάθος; Και τέλος: Πας κάπου; Γιατί, πάν' απ' ολα, δεν κατάλαβα που θα είσαι και θα σου λείψει...
Και, mania, τα κείμενά μου δεν θα με ενδιέφεραν αν δεν είχαν μια δόση μυστηρίου και γρίφου, πράγματα τα οποία καλώ τους αναγνώστες να λύσουν. Μου ζητάτε μα μην δώσω στα παιδιά την ευκαιρία να σκεφτούν, να ακονίσουν το μυαλό τους σε όσα ασχολούμαστε και έτσι να μπορούν να καταλαβαίνουν πολλά από τα λίγα; Μου ζητάτε να τους δίνω μασημένη τροφή και όχι μεθοδολογία; Λυπάμαι, δεν θα πάρω. Κρατάω τις σκέψεις μου πολύπλοκες όχι μόνο για όσα είπα στην Ελένη, αλλά και για να εκπαιδεύσω τους άλλους γύρω μου στη δύσκολη συνεννόηση που θα βρουν παντού. Και για να δυσκολέψω και να αφήσω στο σκοτάδι όσους κοντράρω. Αφήστε που αυτό αποτελεί την καλύτερη εξάσκηση για μένα. Λοιπόν, θα έλεγα πως έχω μια χούφτα λόγους να συνεχίσω να γράφω έτσι...
Και, που να πάρει, ότι δεν καταλαβαίνετε (που ενδιαφέρομαι να μάθω τι είναι αυτό), εδώ είμαι, στο σχολείο είμαι, στο σταθερό τηλ. είμαι, στο κινητό τηλ. είμαι, και πού δε είμαι ρε ****το, μπορούσατε να ρωτήσετε!
Άντε, ορέ, περιμένω αντεπίθεση!
Μοντεχρήστο, ξανακοίταξα μερικά από αυτά που σου είπα και, για πρώτη φορά εδώ και καιρό, έστω και για αυτά τα μερικά, έχω την αίσθηση ότι έλεγα ****ριές. Ελπίζω, όμως, να είναι όλα σωστά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοντεχρήστος: (σφυρίζει αδιάφορα καθώς είναι σίγουρος πως όλοι τον πήραν χαμπάρι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς μπορείτε να κλάψετε και να λιγοψυχήσετε ελεύθερα για να καταλάβαιτε μετά πως χάσατε το χρόνο σας!
Κύκλος και αυτό, μας οδηγάει κάπου που δεν ξέρω που. και μετά ξαναρχίζει. Για να μην ξέρω που, ή ήμουν αφηρημένος όταν περνούσα από εκεί ή δεν πέρασα ακόμα. Ή δεν είναι κύκλος!
Αν δεν είναι κύκλος με τρομάζει.
Με κάνει να νιώθω τη ματαιότητα στην πρακτική της μορφή, όπως όταν σου ζητάνε οδηγίες για το πως θα πάνε κάπου που ενώ εσύ τις δίνεις μετά τους βλέπεις μακριά σου να χάνουν το δρόμο, πολύ μακριά πια για να τους φέρεις στο σωστό...
Αγαπητέ Όπιον Σάουτερ μάθετε πως έχω δύο κορίτσια, ένα ξύλινο και ένα από αυτά τα συμβατικά. Παραδόξως ενώ κατανοώ το ξύλινο με μπερδεύει το συμβατικό! μη δίνεται σημασία, θα επιβιώσω.
Λοιπόν πλένοντας πιάτα σκεφτόμουν πως τελικά ο Σεπτέμβρης μπήκε ανάποδα, για να μην πω κωλοτουμπιδόν... Με μια ακυρωμένη συναυλία του Πλιάτσικα και με μπύρες Χάινικεν...
Καλό μας μήνα!
Μοντεχρήστο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' ότι κατάλαβα δεν σ' αρέσει να σε ρωτάνε για την προσωπική σου ζωή. Εκτός αν ήμουν τόσο εκτός θέματος, που εκνεύρισα εσένα. Και καταλαβαίνω απόλυτα ότι, ενώ η ξύλινη, και κατά συνέπεια μη ομιλητική (και, κάτ' επέκταση, δεν διαφωνεί), είναι μια χαρά με οποιονδήποτε, ενώ η συμβατική έχει λαλιά, απαιτήσεις και άλλα πράγματα που καθώς φαίνεται σας εμποδίζουν.
Πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι η πρόβλεψη περί επιβίωσης συχνά είναι έτσι: "ήξεις, αφίξεις..." (σκέψου πάρα πολύ καλά για να καταλάβεις τι λέω).
Και, ρε μεσαιωνικέ τύπε, το ξύλο στην τεχνητή γυναίκα είναι ντεμοντέ! Τυχαίνει να έχω ενημερωθεί για τις ψηφιακές. Και δεν εννοώ γνωριμίες μέσω διαδικτύου.
Αν πάλι έχεις ανάγκη την υλική υπόσταση του κοριτσιού, μπορείς να επικοινωνήσεις με το συνωνόματό σου ποντίκι (το εκάστοτε της εκάστοτε μεταφορικά φυλακής) με τις τηλεφωνικές γραμμές και ιστοσελίδες "Αρκάς" και σε λίγες μέρες θα έχεις πλαστική, έμπειρη στο κρεβάτι (όπως λένε οι πληροφορίες) και μεταβλητού μεγέθους γυναίκα.
(Αν παρατηρήσετε δεν είπα κανενός είδους δική μου γνώμη για το αν μου αρέσουν ή όχι όλα αυτά... έτσι μην με κατακρίνετε που τα λέω...κι ας έχω όρεξη για καυγά!!)
Και ασ' τα "φιρουλί-φιρουλό" πουλάκι μου, γιατί μαθαίνω γιαπωνέζικα. Μόλις μάθω γραφή, τα κινέζικα δεν θα είναι μακρυά, ούτε αυτοί που κάνουν τους Κινέζους!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά όποιος σε έφτασε εκεί πρέπει να είναι πολύ περήφανος! Δύσκολη δουλειά!
Μόλις απέκτησα και τρίτη κοπέλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ηλεκτρική τύπου στράτ, ασημένια με άσπρο πίγκαρντ!
Μου την έκαναν δώρο ερχόμενες από την Ιταλία η μάνα μου και η αδερφή μου...
Εντάξει, τώρα που γίνονται πολλές μπορεί και να ηρεμήσω...
Παρακαλώ να ηρεμήσετε έτσι κι αλλιώς. Διότι και περί κύκλων πρόκειται Μοντεχρήστο 2, όχι όμως ομόκεντρων... και θα ακολουθήσουν μπολικοι. Επίσης τον καυγά σου θα τον έχεις Opionshouter, διότι το μυστήριο και ο προβληματισμός του αναγνώστη εξασφαλίζονται δίχως περιττές λεπτομέρειες τις οποίες θα μπορούσα να σου παραθέσω, όπως επίσης θα ήθελα να παραθέσω ότι καμάρωσα τις απάντήσεις σου και για την οξυδέρκειά τους. Εχεις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ πρωτοτυπία και "δροσεράδα". Αν μου επιτρέπεται η έκφραση,"φτιάχνεται" κανείς διαβάζοντας τις είναι ευγλωτες και απτές. ΧΑΡΗΚΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ο καυγάς ,δια ζώσης...Μοντεχρήστο 2 ΜΕ ΓΕΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήKατ' αρχάς, θα ήθελα να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου που επιτέλους άναψαν τα αίματα!! Διάβασα τις απαντήσεις με ζήλο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπάμπη, Γιάννη... είστε μοναδικοί, ο καθένας με τον τρόπο του! Δεν θα πω τίποτα άλλο, θα ήταν περιττό άλλωστε!! Η πίστα είναι δική σας!!!
Θα ήθελα μόνο να σχολιάσω λίγο το θέμα της κόλασης... "Η κόλαση είναι η άλλοι" είπε ο Σαρτρ, ερχόμενος δεύτερος. Αιώνες πριν, ο Αριστοτέλης διατύπωνε την πασίγνωστη ρήση του "Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώο". Και κάπως έτσι, βρισκόμαστε εμείς οι, προς το παρόν, κοινοί θνητοί να αμφιταλαντευόμαστε...
Ο Αριστοτέλης είχε δίκιο. Έχουμε τη δυνατότητα της ομιλίας για κάποιο λόγο. Νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τους γύρω μας. Μοιραζόμαστε συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες. Έχουμε οργανωθεί σε κοινωνίες και τις διατηρούμε με τη βοήθεια του διαλόγου. Οι ασχολείες μας, ως επί των πλείστων, αποσκοπούν στήν εξυπηρέτηση ή στήριξη συνανθρώπων μας. Υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο.
Από την άλλη... πόσες είναι οι φορές που μας έχουν πληγώσει;Που μας έχουν απογοητεύσει; Που έχουμε πονέσει πιστεύοντας ότι δεν αντέχουμε άλλα; - Φαντάζομαι ότι όσοι είναι μεγαλύτερης ηλικίας καταλαβαίνουν βαθύτερα τι λέω. - Και το κρισημότερο σημείο, πόσες φορές έχει ο καθένας μας ευχηθεί να μην έχει γνωρίσει κάποιον άλλο; Τα αξίζουμε άραγε όλα αυτά; Καλύτερα δεν θα ήμασταν χωρίς τον υπόλοιπο κόσμο;
Άρα, οι άλλοι μας τσακίζουν (Σαρτρ), όμως εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε σ' αυτούς (Αριστοτέλης)!
Δύο τόσο διαφορετικές απόψεις και τόσο αληθινές! Τελικά ποιος είναι η κόλαση; Οι άλλοι; Ή μήπως εμείς και οι άλλοι είναι αυτοί που μας σώζουν από τους εαυτούς μας; Ή είναι οι άλλοι η κόλαση που μας οδηγεί στον παράδεισο; Μήπως η κόλαση μας είναι ο πάράδεισός τους και το αντίθετο;
Κι αν ανακαλύπταμε ότι "η κόλαση είναι οι άλλοι", θα τους εγκαταλείπαμε; Θ α περιπλανιόμασταν ερημίτες; Και τί θα γινόταν αν μας αποδείκνυαν ότι ως ζώα είμαστε πολιτικά (κοινωνικά); Θα ανεχόμασταν τα πάντα εξ αιτίας αυτού;
Ποιοι είμαστε και πώς ορίζει ο καθένας από εμάς την κόλαση και την πόλη;
P.S. 1: Μπάμπη, με επιβεβαιώνεις. Τhere is so much more to you than you WOULD let us see! Χαίρομαι που έχουν αρχίσει κι αχνοφαίνονται κι άλλες πλευρές σου!!
P.S. 2: Γιάννη, περιμένω να σ' ακούσω να παίζεις με τον καινούργιο σου έρωτα!!!
Ελένη, θα συμφωνήσω με όλα όσα λες. Με τη διαφορά ότι είναι ελλιπή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι τόσο ο Σαρτρ όσο και ο Αριστοτέλης ήταν αρκετά λάκωνες, αλλά... υπερβολικά λάκωνες. Μην παρουσιάζεις τον άνθρωπο σαν να είναι το μόνο πολιτικό ζώο. Ή σαν το μόνο ζώο που έρχεται σε σύγκρουση με τους ομοίους του. Από το πρώτο κύτταρο του κόσμου υπήρχε η φυσική επιλογή. Ο άνθρωπος επέλεξε να βασίζεται στην επικοινωνία, την πληροφόρηση, την "Νομαρχία" και την πολιτική ζωή (όπως το εννοείς εσύ δηλαδή), αλλά δεν έχουμε το μονοπώλιο! Τόσα είδη στον κόσμο είναι κοινωνικά, το καθένα σε διαφορετικό βαθμό. Τα λιοντάρια ζουν σε αγέλες. Οι αρκούδες τα βάζουν η μία με την άλλη για το ζευγάρωμα ή για τηνεισβολή της μίας στην περιοχή της άλλης. Πρωτόγονο αλλά παρόμοιο!
Μοντεχρήστο, πρέπει να έχεις πολλή μοναξιά ή αγοραμανία (σαν το αντίθετο της αγοραφοβίας) για να έχεις 1 κοπέλα με σάρκα και οστά και 2 με οτιδήποτε άλλο. Σκέψου μόνο την αναλογία για να καταλάβεις το πρόβλημα. Ίσως η θεραπεία στην αρρώστια σου να είναι να γίνεις μπάι-μπάι σέξουαλ (ή να κάνεις "one-night stands" όπως λένε στην καθομιλουμένη). Είναι ίσως αμαρτία και το κάνουν οι έκφυλοι και όσοι δεν νιώθουν πολλά μέσα τους. Παρ' όλ' αυτά, σου προτείνω να ζήσεις με σαρκώδεις γυναίκες (που πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ωραιότερες και πιο ομιλητικές) παρά με ηλεκτρική σκούπα και ξύλο. Και, για την ώρα, καλύτερα πολυγαμία παρά φετιχισμός (γιατί ακόμα και αυτό μπορεί να πει κανείς ότι έχεις!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα θέλει ο ποπός σου αλλά δε θα υποκύψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι θα παραδεχόμουν πως έχω ένα είδος φετιχισμού με τα κουρδισμένα ξύλα, αλλά και πάλι, η αναλογία δε λέει τίποτα.
Ευησυχάζομαι στην ιδέα πως αν την δεις την κούκλα μου (αυτήν που δεν έχεις δει δηλαδή) θα δακρύσεις από συγκίνηση (όπως δάκρυσα και εγώ όταν έβλεπα σε βίντεο τον χέντριξ να καίει την κιθάρα του)...
Η μοναξιά δεν μετριέται σε κιθάρες αλλά καλή προσπάθεια! Πλησίασες αρκετά θα έλεγα!
Μπάι-Μπάι σέξουαλ... ομολογώ πως μου φαίνεται ανούσιο, ίσως έχει τη χάρη του αλλά δεν με εμπνέει όσο μια στρατοκάστερ... Σκέψου τον B.B. King να μην παίζει με την Lucille αλλά με μια κοινή (εξίσου πανάκριβη) Les Paul... Ελπίζω να κατάλαβες τώρα τι εννοώ.
Ναι, οι σαρκώδεις γυναίκες έχουν κάτι που δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού, αλλά καλύτερα να τα πούμε από κοντά αυτά...
Και για την ώρα, καλύτερα 3 παρά 1!!!
http://img524.imageshack.us/img524/38/img0479b.jpg
ΑπάντησηΔιαγραφήη κοπέλα που σας έλεγα...
τώρα θα με καταλάβεις Όπιον Σάουτερ...
Μπάμπη... δεν υπεννόησα ότι δεν υπάρχουν κι άλλα κοινωνικά ζώα στο ποικιλόμορφο ζωικό μας βασίλειο. Απλά το θέμα μου ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις. Εξάλλου, με ενέπνευσε η απάντηση σου στον Γιάννη. "Η κόλαση είναι οι άλλοι", remember? Αφού όμως το ανέφερες, συμφώνώ μαζί σου. Υπάρχουν αμέτρητα είδη ζώων που κοινωνικοποιούνται. Μέλισσες, χιμπατζήδες, πιγκουίνοι, δελφίνια... Κάθε είδος έχει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα και, επειδή τώρα με έπιασε το οικολογικό μου, πρέπει να το σεβόμαστε αυτό και να τα προστατεύουμε. Ο πλανήτης κινδυνεύει και πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε όσο είναι καιρός. Κι επειδή με βλέπω να ξεφεύγω τελείως από το αρχικό θέμα, ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την κούκλα ούτε λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά, ρε Ελένη,μ που ζεις;
ΠΑΙΔΙΑ μη μπερδεύετε το κοινωνικό με το πολιτικό. Ασφαλώς υπάρχει η κοινωνία των μελισσών και των λύκων και των δελφινιών και των μαιμούδων...αλλά Πολιτικό Ζώον σημαίνει άλλο πράγμα που έχει να κάνει όχι απλώς με την κοινωνική ζωή αλλά με τη ΒΟΥΛΗΣΗ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ κανείς στην κοινή ζωή ως πρόσωπο με υπόσταση και αντίληψη και ΚΥΡΙΩΣ με τη δύναμη και τη δυνατότητα του Λόγου. Να πω επίσης τη γνώμη μου για την κόλαση...το δικαιούμαι νομιζω. Ε λοιπόν, εκ πείρας μιλώντας , (όπως ολοι μας), η καθήλωση, το πάγωμα, η αδυναμία επικοινωνίας η μοναξιά που συνεπάγονται αυτά, είναι για μένα η κόλαση. Ούτε ο πόνος και τολμώ να πω ούτε η απώλεια...θεωρώ ότι είμαστε από τους ευτυχείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το ήξερα πως κανείς δε νοιάζεται για μένα και για τους προσωρινούς (και ενίοτε μόνιμους) έρωτές μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά τώρα με πληγώσατε βαθιά... σα γεώτρηση...
έχω παραχωρήσει φωτογραφία της κοπέλας της ζωής μου και εσείς απλά την αγνοείτε.
ΟΚ, εντάξει.
Μη ζητήσετε συγγνώμη, είναι αργά για να επανορθώσετε. κυρίως η Ελένη και ο Μπάμπης που δεν απαντάν και στα κινητά τους...
Ελένη, τελείωσε, μόνο ένα πες μου ακόμα:
Το έφιαξες το ίντερνετ;;;
Και η κόλαση κάηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήμην την ψάχνετε.
από του χρόνου θα χτίσουν ξενοδοχεία εκεί.
Θα έχουν και σολάριουμ!!!
Περί νύχτας... 1ον:Δεν μπορώ να είμαι απόλυτη για τίποτα. Δεν ξέρω αν στατιστικά είναι η καλύτερη περίοδος του 24ώρου για να παίρνεις αποφάσεις και ίίίίίίσως να ευνοεί τις συναισθηματικές εξάρσεις. Και εδώ υποθέτω θα μου πείτε ότι, ακριβώς αυτό, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με καθαρό μυαλό! Ανεπιρρέαστες από συναισθηματισμούς! Σύμφωνοι, αλλά πόσο συχνά συμβαίνει πραγματικά αυτό; Πόσο συχνά αποφασίζουμε με μοναδικό κριτήριο την ψυχρή λογική; Και στην τελική, ακόμα κι αυτό, στην περίπτωση που μπορεί να εφαρμοστεί τέλεια γιατί να το κάνουμε; Η λογική του συναισθήματος φαντάζει για μένα -σε μερικές και όχι σε όλες τις περιστάσεις- πολύ καλύτερη, πιο ανθρώπινη. Ελπίζω να μη βγήκα τραγικά εκτός θέματος...
ΑπάντησηΔιαγραφή2ον: Μοντεχρήστο 2, γιατί παρουσιάζεις τη νύχτα σαν το βαμπίρ της αισιοδοξίας; Εκτός αν έχεις συνδέσει το ξενύχτι με άσχημες φάσεις. Νομίζω πάντως ότι δεν ξενυχτάς μόνο λόγω πόνου αλλά και στις σπάνιες αλλά φοβερές περιπτώσεις που αισθάνεσαι την τρέλα της χαράς ή του ενθουσιασμού να κοντεύουν να κάνουν το στήθος σου να σκάσει!(μάλλον τα δυνατά σναισθήματα, καλά ή κακά προτιμούν αυτό το μέρος του σώματος...χμμμμμ...ίσως και το στομάχι, ειδικά αυτό το *μπιπ!* το άγχος!)
Και συνεχίζω:
ΑπάντησηΔιαγραφή3ον: Έχετε ακουστα τα "τσάκρας"; Σύμφωνα με την ινδική παράδοση, είναι τα ενεργειακά κέντρα του σώματος, αόρατα θεωρητικά (για τους περισσότερους τουλάχιστον), το καθένα με δικό του χρώμα (που έχει και κάποια σχέση με αυτό που αποκαλούμε "αύρα") και "ιδιότητα". Αν όλα πάνε καλά, σε κάθε περίοδο της ζωής του ανθρώπου αναπτύσεται ένα διαφορετικό. Στην εφηβεία αυτό το ένα είναι το τσάκρας της καρδίας(της περιοχής της καρδιάς δηλαδή), με χρώμα το πράσινο που έχει να κάνει με τη συμπαντική-όχι σε προσωπικό επίπεδο-αγάπη και συνδέει τα χαμηλότερα τσάκρας με τα ανώτερα. Τα χαμηλότερα έχουν να κάνουν με πιο "πρωτόγονα" ένστικτα ενώ τα ανώτερα με πιο..."καλλιεργημένα", π.χ. διανόηση, έκφραση κ.α. Τέλος πάντων, όλη αυτή η πολυλογία για να καταλήξω στο ότι πιστεύεται ότι το τσάκρας της καρδιάς, αναπτύσεται τη νύχτα, γι' αυτό και οι έφηβοι έχουν την τάση να ξενυχτάνε.
Αυτό όμως είναι απλά μια άποψη, γιατί όπως πολύ σοφά μου υπενθύμισε η μαμά, άλλοι είναι βραδινοί και άλλοι πρωινοί τύποι, ενώ υπάρχουν ένα σωρό επιστημονικές αποδείξεις ότι ο βραδινός ύπνος είναι ωφέλιμος, όπως π.χ. ότι ο μεταβολισμός λειτουργεί καλύτερα τότε (κι αυτό η μαμά μου το θύμισε), ή ότι εκείνη την ώρα παράγεται η δε-θυμάμαι-ποια βιταμίνη που μάλιστα βοηθάει κατά της εμφάνισης καρκίνου κ.τλ,κ.τλ...
Ε, και όπως θα έλεγε κι ο παππούς μου: "Όποιος τη νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί!". Ή "Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά". Πάντως και οι δύο παροιμίες πρέπει να γεννήθηκαν σε εποχές που ο ηλεκτρισμός και ο δημόσιος φωτισμός δεν ήταν και στο φόρτε τους, πράγμα που μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τη σημερινή τους εφαρμογή και εγκυρότητα...
Ορίστε, 800 διαφορετικές οπτικές του ίδιου θέματος(θέλω να ελπίζω τουλάχιστον ότι είναι του ίδιου) από το ίδιο άτομο. Να γιατί δεν μπορώ να είμαι απόλυτη.
4ον:Πάντως η νύχτα, έχει κάτι μαγικό, για ένα και μόνο λόγο:το νυχτερινό ουρανό! Τα αστέρια. Αν αποφασίσεις να τα κοιτάξεις μπορείς να περάσεις ώρες χωρίς να βαρεθείς καθόλου γιατί απλά θα ανακαλύπτεις συνέχεια κάτι καινούριο!Μία λέξη: ΑΠΕΙΡΟ!
Αλλά και ο ύπνος σου προσφέρει κάτι που μπορεί και εξίσου μαγικό:όνειρα. Αστέρια ή όνειρα;Δύσκολο
Μετά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜονεχρήστο 2, στο τελευταίο μεγάλο κείμενο σου,αυτό το αιματοβαμμένο, πολύ καλό παρεπιπτόντως,λες: Δεν υπάρχουν τέτοια δάση και προ πάντων τέτοια θηλυκά.Υπονοείς ότι δεν υπάρχει στην πραγμαικότητα "το ιδανικό" με την αφηρημένη του έννοια; Γιατί πολλά τώρα τελευταία προσπαθούν να με πείσουν για το ίδιο πράγμα και μάλιστα με εξαιρεικό ζήλο.(Και το πιο γελοίο είναι ότι τον περισσότερο ζήλο τον δείχνει μάλλον ο εαυτός μου)
Αλλά δεν πείθομαι, δεν το πιστεύω. ¨Ολοι οι άνθρωποι, από πάντα, αναζητούν αυτό "το ιδανικό". Δεν ξέρω με ποιο τρόπο ούτε πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας, αλλά όσο κι αν το κοντράρω πιστεύω ότι υπάρχει κι αν αυτή η πίστη πάψει θα είμαι πλέον μία συμβιβασμένη κάτι που ισοδυναμεί με πραγματικό θάνατο.
Αυτά
Α, και στο Σάο Πάολο (έτσι λέγεται μάλλον, χωρίς να είμαι σίγουρη), τη μεγαλύτερη παραγκούπολη του πλανήτη, ίσως και αυτή τη στιγμη, σπάζονται και καίγονται αυτοκίνητα, γίνεται κόλαση, γιατί μία αδέσποτη σφαίρα αστυνομικού πάνω σε καταδίωξη ληστών σκότωσε μία 17χρονη κοπέλα. Σας θυμίζει κάτι;
ΑπάντησηΔιαγραφήnada, φυσικά και έχεις βγει εκτός θέματος, αλλά μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, όλοι έχουν βγει εκτός θέματος. Γιατί, ρε παιδιά, χαίρομαι που βγήκε τόση φιλοσοφία, αλλά έλεος, εγώ το μόνο που έκανα ήταν να πω τη γνώμη μου για το αμέσως προηγούμενο ποίημα της Ελένης! Και το πολύ περίμενα καμιά κακιούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, τα περισσότερα που είπες για τη νύχτα θα με βοηθήσουν να απαντήσω στο δίλλημα. Είπες όχι μόνο τις λαϊκές σοφίες, αλλά και διάφορα επιστημονικά προτερήματα του να κοιμάσαι το βράδυ. Έτσι, καλά τα αστέρια, αλλά προτιμώ να ξεκουραστώ μαζί με ισάριθμα όνειρα. Να σου θυμίσω πόσο εύκολα πέφτεις κάτω ξερός χωρίς ύπνο;
Και αφού το αποδείξαμε αυτό, σου έχω ένα ακόμα καλύτερο συμπέρασμα: "Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά κι ο ήλιος τα μοσχάρια", έτσι δεν είναι; Αφού λοιπόν χρειαζόμαστε τον ύπνο, όλοι κρύβουμε ένα μωρό μέσα μας (και οι εγκυμονούσες 2)!
Άλλο: αυτό που εξηγεί γιατί οι έφηβοι ξενυχτάνε ελπίζω να το είπες γι' αστείο, γιατί αλλιώς μου μοιάζει σαν μια ηλίθια μπαρούφα από αυτές που δικαιολογούν τα πάντα απέναντι στους μεγάλους!
Κι άλλο: μην αναζητάς το ιδανικό, φτιάξ' το!
Και μπράβο που αρνείσαι να συμβιβαστείς! Θα μπορούσες όμως και να μην υποτάσσεσαι...
Μοντεχρήστο, δεν ξαναμπήκα στο blog αφού έγραψα. Συγγνώμη που δεν απαντούσα στο τηλ., αλλά νόμιζα πως ήταν κάποιος άλλος που με έψαχνε όλη μέρα (στο κάτω-κάτω δεν έδειχνε όνομα!). Στην εικόνα και οι 3 είναι υπέροχες. Αλλά δεν θα έκλαιγα ποτέ για μια κιθάρα. Δεν κλαίω για πολλά άλλα για να κλάψω γι' αυτό. Και ίσως από αυτό που έπαθες να κατάλαβες μια σπιθαμή από τον πόνο που, σωστά ισχυριζόμενη, εντόπισε πριν περίπου 5 μήνες η mania... (η τελευταία παρακαλώ να μην σχολιάσει γιατί θέλω να δω πως θα πάει..) Εγώ στο έκανα τελέιως από ατυχία και ούτε καν πρόλαβα να αντιδράσω όμως, γι' αυτό σύνελθε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλο: το μπάι-μπάι σέξουαλ απλώς το λέει ο Αρκάς και το είπα. Επίσης, εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα κι έτσι δεν τα θέλει ο ποπός μου. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να συνηθίσεις στην φυσικότητα του έρωτα και όχι στα "hand-made"!
Nada, συμφωνώ με τη δική σου νύχτα. Ήρθα πρόσφατα από κάτι τέτοιους έναστρους ουρανούς ( Της ιδιαίτερης πατρίδας μας, που τους γνωρίζεις) που με κρατούσαν ξάγρυπνη χωρίς καμμιά βοήθεια, σα μαγνήτης...θα μεταφέρομαι εκεί τις δύσκολες ώρες του χειμώνα. Μοντεχρήστο 2, λόγω της γνωστής τεχνικής ανικανότητος και ελλείψει βοήθειας δεν κατάφερα να δω το κορίτσι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι γύρω στις τέσσερις το πρωί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς δεν κινείται.
Το φεγγάρι έχει ξεμείνει κρεμασμένο στο ίδιο σημείο ώρα τώρα.
Φοβάμαι να περπατήσω.
Κανείς δεν κινείται.
Γιατί να είμαι εγώ η εξαίρεση;
Κανείς και τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει.
Ίσως όλοι να σκέφτονται το ίδιο με μένα.
Ίσως ο φόβος να τους καρφώνει το πόδια στο έδαφος.
Ίσως απλά να μην τους ενδιαφέρει να περπατήσουν.
Ίσως να είναι ευτυχισμένοι έτσι.
Ίσως να μην ψάχνουν την ευτυχία.
Ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπό μου.
Τι κάνω;
Πού πάω;
Ο φόβος τραντάζει το σώμα μου.
Με ρίχνει κάτω.
Σπαρταράω σαν ψάρι.
Σηκώνομαι.
Δεν μπορώ να μείνω για πάντα έτσι.
Ακόμα κι αν οι άλλοι γύρω μου μείνουν έτσι μια ζωή.
Ποτέ δεν ήμουν σαν τους άλλους.
Τρέχω.
Τώρα τρέχω.
Να ξεφύγω απ’ όλο αυτό.
Και πάλι, τίποτα δεν κινείται.
Ο άνεμος σπρώχνει μόνο εμένα μπροστά.
Κανείς δεν παρατηρεί.
Τόσο αργά είναι λοιπόν;
Ή τόσο νωρίς;
Δε με νοιάζει, όχι τώρα.
Πλέον τους έχασα από τα μάτια μου.
Δεν ξέρω αν κοιτάζοντας προς τα πίσω μπορώ να τους δω ακόμα.
Δεν κοιτάζω εξάλλου.
Όλοι κινούνται.
Όλα έχουν ζωή.
Τώρα μπορώ να γελάσω.
Είμαι ελεύθερη.
Από τον φόβο μου.
Περπατάω.
Ίσως κάποια μέρα γυρίσω πίσω να τους βοηθήσω.
Ίσως τα καταφέρουν μόνοι τους.
Κάποια μέρα.
Περπατάω…
Καλά, τόσο κόσμο τον άφησες στη μοίρα του; Δεν ντρέπεσαι;΄
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, τώρα, χωρίς αστεία...
Κατάφερες κάτι που οι άλλοι δεν το κατάφεραν. Και αυτό στις 4 το πρωί, που μάλλον υποδηλώνει κάποιο δύσκολο καιρό. Στην πραγματικότητα έκανες κάτι που θέλουν όλοι, την αλλαγή, μέσα από τη μετατόπιση. Και μέσα σε κλίμα απογοήτευσης και ματαιότητας, εσύ έκανες κάτι που σίγουρα απαιτούσε θέληση και είναι πολύ λιγότερο μάταιο.
Με 1,5 φορά ανάγνωση αυτά κατάλαβα...
Εκτός αν εννοούσες ότι πράγματι ξύπνησες τυχαία στις 4 το πρωί, ίσως για τουαλέτα, και βαριόσουν να σηκωθείς λόγω της ακινησίας της ώρας. Τελικά όμως υπερνίκησες τη βαρεμάρα σου...
ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟ 2 με την άνωθεν βοήθεια είδα την καινούργια σου κιθάρα. Εντυπωσιακή...και επικίνδυνη ! Αστειεύομαι. Nada. Αυτό ακριβώς που αποφεύγω εδώ και πολύ καιρό είναι να ψαχνω για το Ιδανικό. Τόσο πολύ το αποφεύγω που μου έχει γίνει τρόπος σκέψης και ζωής μάλλον. Το κατάλαβα διαβάζοντας το κείμενό σου. Το τίμημα της "ωριμότητας" σκέφτηκα και μετά σκέφτηκα πως αυτό που δεν άλλαξε σ' αυτά τα χρόνια είναι ότι αν και επιτρέπω στον απέναντι να μην είναι ιδανικός ,(νομίζω μάλιστα ότι τα ελαττώματα με ενθουσιάζουν περισσότερο), έχω παραμείνει στο να απαιτώ ιδανικό τον εαυτό μου. Πράγμα που μου δίνει πολλές ελπίδες για τη μετά θάνατον ζωή γιατί δε μου φαίνεται ότι σ αυτήν εδώ θα τα καταφέρω.(Για όσους "φρικάρουν", αστειεύομαι και πάλι). Πάντως αυτό με κάνει να μη χάνω το κουράγιο και τη διάθεσή μου εύκολα...Καλό βράδυ σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αναφέρομαι σε καμιά περίπτωση στο ιδανικό ως την απόλυτη έλλειψη "ελαττωμάτων" στον άλλο. Αυτό θα ήταν μάλλον βαρετό. (Αν και υπάρχουν κάποια πράγματα που τα βλέπουμε ιδανικά κι ας έχουν ελαττώματα...)
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι μικρό που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας...
ΑπάντησηΔιαγραφήIt 's a beautiful night.
Embrace it.
Feel it.
Share it.
Smile at it.
There won't be any other like tonight.
It won't feel close to heaven again.
It won't be the shame.
Embrace it.
The sun is about to rise.
A beautiful night is about to end.
And a promising morning is about to shine.
Don't let yourself fall.
Not this time.
Tomorrow is better than yesterday.
For once,
surrender.
nada και mania, ο μόνος που προσπαθεί και για το ιδανικό που εσείς δεν θέλετε σε καμία περίπτωση είμαι μάλλον εγώ. Το κάνω γιατί το ιδανικό τελικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που φαντάζονται οι περισσότεροι. Περνάμε σε πολύ πιο συλλογικό επίπεδο και περιλαμβάνει άπειρη βελτίωση στα πάντα. π.χ., πόλη χωρίς σκουπίδια, απολύτως αυτότροφο οικοσύστημα, περιοδικά που δεν σκίζονται... και ανάμεσα σ' αυτά και ο τέλειος άνθρωπος. Το ζητάω και παλεύω για να το φτιάξω. Και επειδή πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για όλους, ψάχνω πάντα κίνητρα για να το κάνω, π.χ. περιέργια. Πάνω απ' όλα, επειδή αυτό είναι αδύνατο αλλά το αντίθετο είναι δυνατό, πρέπει να κρατήσουμε τις ισορροπίες επιδιώκοντας το καλύτερο αδύνατο, πετυχαίνοντας το καλύτερο δυνατό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη, surrender? The promising morning isn't sth you should surrender to. It means that you should expect good, of course, but I'd say: make your move along with the God (συν Αθηνά και χείρα κίνει). Embrace, yes. Don't fall, yes. Share, feel, smile, yes. But act along, don't stand passive. Κατά τα άλλα, λάτρεψα το ύφος "Πάμε γι' άλλα και καλά!". Συσχετισμός με την προσωπική σου ζωή, άραγε;
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα μπορούσε να παραδοθεί κανείς στην ομορφιά ενός πρωινού που έρχεται ή σε οποιαδήποτε άλλη ομορφια. Έχει βέβαια ένα ρίσκο αυτό. Εξάλλου όλα όσα λές ότι πρέπει να κάνεις καλέ μου opionhouter μόνο διακινδυνεύοντας να δώσεις κομμάτια του εαυτού σου, μπορείς να τα πραγματοποιήσεις. Υπομονή πάντως... Ελένη !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι παράλογο το να παραδοθείς σε ένα όμορφο πρωινό. Είναι σαν να μην κάνεις τίποτα, απλώς να κοιτάζεις με ακίνητο βλέμμα. Αμέσως-αμέσως πέφτεις στο θανάσιμο αμάρτημα της οκνηρίας! Επίσης: θα ήταν πολύ πιο όμορφο και χρήσιμο να πάρεις αυτή τη χαρά που θα σου δώσει το πρωινό και να την κάνεις υπομονή, κουράγιο, αντοχή. Αν έβλεπα μια ονειρική ανατολή του ηλίου, θα πήγαινα στο σχολείο, π.χ., με κέφι και όχι με άγχος. Θα είχα καλύτερη απόδοση στη μέρα. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι το αντίθετο από το "ξύπνησε στραβά".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το άλλο θέμα, mania, το ότι δεν αναζητήσατε ποτέ το ιδανικό που φτιάχνω εγώ μου δίνει (πάντα ήθελα να το πω αυτό σε μεγαλύτερο!!) εμπειρία που πιθανώς δεν σας έτυχε. Μέχρι στιγμής δεν έχω διακινδυνεύσει τίποτα σε σημαντικό βαθμό, σας το εγγυώμαι, όμως όντως έδωσα κομμάτια του εαυτού μου αλλού, ξέροντας φυσικά ότι όταν δεν θα είναι απαραίτητα θα τα πάρω πίσω και ήταν σε καλά χέρια. Φυσικά, για να αυξήσω την ταχύτητα και την δραστικότητα της διαδικασίας θα μπορούσα να διακινδυνεύσω τα πάντα... όμως δεν παίζω τίποτε κορώνα-γράμματα όταν μπορώ. Ίσως κορώνα-κορώνα.
Βέβαια, πρέπει να είμαι μεγάλη ψωνάρα για να μιλάω έτσι όταν ακόμα σπουδάζω και δεν μπορώ να συντηρήσω ούτε τον εαυτό μου, όπως μόλις συνειδητοποίησα.
Έρχεται μια δύσκολη εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια εποχή που ο αέρας θα σέρνει τα μαχαίρια του πάνω από τις ψυχές μας. Που θα νιώθουμε όλο και πιο μόνοι, όχι από συνήθεια, από επιλογή πια...
Και ναι, πραγματικά είναι κανόνας να σε προδίδει ότι έχεις αγαπήσει, και να σε δελεάζει ότι είσαι έτοιμος να του δοθείς. Και όλο αυτό ξεδιπλώνεται σε μέρες. Η κάθε μέρα ένας κόσμος πια, και ο κάθε κόσμος γιορτή, και εγώ, και αυτή, στη μέση.
Όλα μέχρι να καταλάβεις πως δεν υπάρχει γυρισμός! Μέσα στα βαρελώτα και τις κροκράνες ξέρεις πως θα είσαι ασφαλής, πως δεν την χρειάζεσαι την επιστροφή... Και ας έχεις την αίσθηση του τέλους μέσα στο μυαλό σου.
Σαν κατάρα που κάποιος γεροσαμάνος σου φύτεψε. Και δε λύνεται αυτή η κατάρα. Δε θα λυθεί ποτέ γιατί έχει το άλλοθι του πανηγυριού και της ξενοιασιάς. Σα να ψάχνεις τον κλέφτη ενός πουλερικού μέσα στο τεράστιο καρναβάλι. Υπάρχει όμως και σε στοιχειώνει.
Ο χαρτοπόλεμος όμως, πολύχρωμος και λαμπερός, αρχίζει να κατακάθεται στα πεζοδρόμια και να κολλάει πάνω στις τσίχλες που εμείς πετάξαμε κάτω. Ο κόσμος πηγαίνει για βραδινό και τότε είμαστε πάλι μόνοι.
Κάθε νύχτα πια είναι κρύα και κάθε φως αρρωστημένο θα με τυφλώνει. Όχι δεν υπάρχει γυρισμός. Υπάρχει;
Νιώθω και τώρα ασφάλεια. Αλλά δε ζω μια γιορτή πια. Τώρα ζω αναμένοντας νέες ήττες, νέες συντριβές, νέες γιορτές, νέους κόσμους, και νέες μέρες...
Και ας ξέρω πως δε βγάζει πουθενά, και δε θα βγάλει ποτέ.
Μοντεχρήστο 2, λες πολλά μαζί σ΄αυτό το κείμενο. Άλλα πλέουν στον αφρό και είναι προφανή και εύπεπτα. Πολύ λίγα πρέπει να πω, όπως το "σε προδίδει ο τι αγαπήσεις και σε δελεάζει ο τι είσαι έτοιμος να του δοθείς". Αλλά ακόμη κι αυτό έχει τη θέση του σ αυτό το κείμενο-ταξίδι δίχως επιστροφή- θα το έλεγα εγώ, γιατί και να επιστρέψεις τίποτα δεν είναι ίδιο...Ομως , για να μη φλυαρώ , αυτό που είναι πολύ σπουδαίο σ' αυτό το κομμάτι, αν και κουτσαίνει κάπου κάπου, είναι ότι μιλάει στο εγώ του καθενός που το διαβάζει, κι εσύ αντλώντας απο το προσωπικό σου βίωμα και συναίσθημα καταφέρνεις να κάνεις αυτό ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ , να μετασχηματίσεις το προσωπικό, σε κάτι που μας αφορά και που σ αυτο αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Όσο για το άλλοθι του πανηγυριού και της ξενοιασιάς............δια ζώσης !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβες; Βαθιά κρυμμένα νοήματα! Άλλος έχει το όνομα...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η ποίηση μετασχηματίζει το προσωπικό σε πανανθρώπινο και υποτάσσει το επικαιρικό σε διαχρονικό" έχει πει ο Τόμας Ελιοτ, ένας απο τους μεγαλύτερους μέχρι τώρα ποιητές του κόσμου τούτου. Ανεξάρτητα από το πόσο σπουδαίος ήταν ο Ελιοτ, αυτός είναι ένας αποδεκτός ορισμός για τη λειτουργία της ποίησης που τον επαληθεύει κανείς διαβάζοντας έστω και ένα στίχο που την επιτελεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι γίνεται όταν δεν καταφέρνεις να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή ή να προσαρμοστείς στην κατάσταση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι γίνεται αν υπάρχει διασκελισμός;
Και τι γινεται αν ο στίχος αυτός είναι σύνθημα αθλητικής ομάδας; Ή χιπ-χοπ;
Τότε ή δεν είναι ποίηση, (οταν δεν ταυτίζεσαι...και ασφαλώς δεν υπάρχει πρωταγωνιστής στην ποίηση με τον τρόπο που το εννοείς, απ όσο καταλαβαίνω) η δεν ξέρεις να διαβάζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη, mania, λέτε ότι ο διασκελισμός δεν είναι ποίηση;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εννοείτε ότι αυτός δεν θα ξέρει ανάγνωση;
Όχι ο διασκελισμός δεν είναι και δε σημαίνει ποίηση, είναι σχήμα λόγου που επινοήθηκε... μετά την ποίηση. Αν ο στίχος έχει οποιαδήποτε χρήση , αυτό δε μας νοιάζει. Γιατί το χιπ χοπ δεν θα μπορούσε να περιέχει σπουδαία ποίηση; και τέλος τι έπαθες και δε θέλεις να υπάρχει σπουδαία ποίηση ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρίστε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος δεν θέλει να υπάρχει σπουδαία ποίηση;
Τι 'ν' αυτά που λέτε;
Απλά, με όσα βλέπουμε συνεχώς σχολιάζουμε και βγάζουμε νοήματα. Όλα ανάγονται σε κάτι βαθύτερο και γίνονται σπουδαία.
Είχα αρχίσει να διακρίνω μια υπερβολή. Γιατί, δεν γίνεται όλα όσα διαβάζουμε να είναι σπουδαία (ακόμα και στα πλαίσια του μαθήματος της Λογοτεχνίας ή της εφημερίδας)! Κι ακόμα κι αν έτσι είναι, πρέπει να δούμε κάποτε την κακή ποιότητα για να την ξεχωρίσουμε από την καλή!
Τέλος, ξαναρωτάω... ο διασκελισμός αναιρεί την ποίηση;;;
Για να ξαναμιλήσουμε γι αυτό το θέμα, πρέπει να μεγαλώσεις άλλα δυο χρόνια και κατά τη διάκειά τους να διαβάσεις πολύ ποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή να είχα πάρει θεωρητική κατεύθυνση, υποθέτω. Βράσε ρύζι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μείνει αγάπη δίχως ορισμό... Τη διεκδικούσε η θάλασσα κι η άμμος. Μα εκείνη ξάπλωσε σ' ένα βράχο ντυμένη τίποτα. Μια κουρασμένη νεράιδα καταδικασμένη στην ομορφιά της. Ο ερχομός ακυρώνει την προσμονή αδικώντας την πολλές φορές. Μόνο τ' άρωμα σου δε λέει να χαθεί... Μια με προσπερνάει μια μ' ακολουθεί. Τα βήματα όταν ακούς και τα γνωρίζεις, δεμένος μα ελεύθερος βαδίζεις εκεί η αγάπη κατοικεί. Όταν η απουσία δεν είναι χωρισμός, τότε η αγάπη φορεί τα καλά της. Τι είναι μια στιγμή μπροστά στην αιωνιότητα? είναι όπως μια σταγόνα στον ωκεανό. Ναι αλλά μια σταγόνα ξεχειλίζει το ποτήρι. Όσο απέχει το μαθαίνω από το διδάσκομαι, άλλο τόσο απέχει το ξεχνώ από το αρνούμαι. Τόσος ουρανός φεγγάρι μου πάλι τον ίδιο δρόμο πήρες? Τον ίδιο γιατί ακόμα δεν τον έμαθα. Αλμυρό το παράπονο του ναυτικού στις ενοχές των στεριανών. Που τα ακούμπησες τα λευκά σου φτερά και έγιναν γκρίζα? Ρώτησε μια πεταλούδα το γλάρο. Πέρασα από τη σκέψη ενός πικραμένου... Ρωτά η ελευθερία την αγάπη: Τα φτερά που σου χάρισα τι τα έκανες και έρχεσαι πάλι με τα πόδια? Τα έχω όποτε τα φόρεσα έχασα το δρόμο. Κρίμα γιατί στο ύψος που σου ταιριάζει μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πας. Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς τα ύψη δεν σκοτώνουν τα χαμηλοπετάγματα πονάνε και πληγώνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή